Буџинкан Македонија

Author koryu

Уште еден успешно одржан семинар од серијата на зимските настани во Буџинкан Македонија. И овој пат, бројката на учесници не се спушти под десет, што значи дека се уште се негува високиот борбен дух меѓу членовите на Организацијата „Пат кон Сонцето“.  

Author koryu

Во организација на Буџинкан Македонија, во скопското доџо денес беше одржан семинарот за Џунан Таисо (вежби за растегнување на телото). На настанот присуствуваа 15-тина учесници, од кои повеќето беа членови на Организацијата за изучување класични јапонски борбени вештини „Пат кон Сонцето“, или, пак, нивни блиски роднини и пријатели.   

Author koryu

Викендов што измина, во романскиот град Јаши беше одржан семинар на кој инструкторот Игор Довезенски подучуваше техники на борење со меч (кенџутсу), како и начини на борба со стап (боџутсу). Настанот беше организиран од страна на водачот на Шинган Доџо, Каталин Сореану, а на негово барање беше од затворен тип односно наменет само за напредните членови на неговото доџо. 

Author koryu

Учесничките на семинарот со споделување на своите импресии го напишаа извештајот за седмата Работилница за Самоодбрана за Жени:

Сања Симонова – „Првиот тренинг траеше два ипол часа. Сенсеи не воведе во овогодинешната тема, ни одговори на почетничките прашања, по што веднаш се фрливме на тренинг. Сценаријата кои ги работевме се токму оние кои најчесто се случуваат во реалност и освен тоа што вежбавме како треба да се поставиме во случај на напад, Сенсеи ни објасни и кои ситуации и кои положби треба да ги избегнуваме по секоја цена. А ако веќе се случат и како треба соодветно да се реагира. 

Времето брзо леташе, девојките се повеќе се остреа, стануваше жестоко.
Паузата помеѓу двата тренинзи ја искористивме за прошетка низ околината, посета на легендарната кооперација на Дацко, фотографирање на довезенската убавина, ручече, детски игри и брканици низ доџо-то. 

Вториот тренинг траеше исто така два ипол часа. Се спуштивме на земја, ама духот и понатаму беше во висините. Сенсеи цело време вежбаше со нас и не подучуваше буквално со секој збор и контакт.
Вечерта имавме мала забава околу огнот, се разгракавме ко што само жени можат, се почестивме по една чашка домашен ликер и уморни и среќни се спремивме за спиење. Каминот светеше и не грееше, ноќта беше ведра и ветуваше убаво утро.

Вториот ден, Аничка ни запали огинче, се измкнавме од вреќите право на чајче и појадок со разговор за тоа кој што го боли од тренинг. Привремената болка никако не може да ја згасне или засени постојаната љубов. Набрзо дојде Сенсеи и почнавме со утринскиот тренинг. Утврдивме дел од она што го работевме претходниот ден, на забавен и многу практичен начин. Продолживме со нови и нови сценарија, а завршивме со едно толку убаво растегнување после кое се полниш со многу енергија и сила. Паузата ја искористивме за прошетка до Здравкин Камен. Сонцето светеше високо над нас, но никогаш не зајде во нас. Се беше толку убаво, магично и неповторливо убаво. 

Последниот тренинг започна со помала динамика поради тоа што секоја од нас чувствуваше болка во одреден дел на телото, ама тоа само поради интензивните сесии претходно. По кратко загревање, ’испукавме’ уште два часа без проблем. Последниот тренинг во Хомбу е најтежок на почеток, а најубав при крајот. Има една точка на премин од тоа кога ти е многу тешко и кога одеднаш ти станува неподносливо лесно, а тоа е некое посебно чувство кое засега не знам како да го опишам.

Си го исчистивме доџото, се спакувавме, се изгушкавме неколку пати и заминавме. Испишавме уште една незаборавна страница на Патот, вградивме уште многу знаење, го зацврстивме пријателството, си посакавме уште многу години да ни трае и со радост ги очекуваме сите заеднички мигови кои ни доаѓаат.

За мене ова беше четврта Работилница во континуитет. Секоја си има свои убавини и мигови за паметење, ама годинава имаше невидено дружење, зезање и компактност. Сите, ама буквално сите бевме како едно. Организациски поспремни не сме биле, делење на храна, вода и се што сме донеле беше како една мајка за сите да спремила и ставила на средина. Секој за секого за помош се најде и таква единственост, обединетост, љубов, посветеност, почит и лојалност се стекнуваат само во клубот. Кога пред сето ова стои еден навистина голем и исклучителен човек, кого сите го сакаме од дното на срцето, кој толку безпоштедно се дава и во најситните детали, не може, а да не се разблика во нас тој извор на константно подобрување.
Благодарност до тебе Сенсеи и благодарност до сите што беа дел од овој прекрасен викенд!

п.с. Маја, толку многу ти се израдував што едвај чекам повторно да те видам во кимоно во доџо. Епа девојки, strong is the new sexy ;)“

Елена Ангеловска – „Ме боли млазот. Да, добро прочитавте. Не ме боли само секо мускулче кога се качувам по скали, ниту кога се наведнувам да си ги врзам патиките, ниту пак само кога се кревам на прсти да докачам нешто од креденецот. Ме боли и млазот. Да, млазот додека се туширам и секоја капка вода на моето тело боли, секоја клетка, секоја пора. И некој ќе рече, па зошто побогу секоја година упорно се пријавуваш на таа работилница за самоодбрана кога после неа патиш со денови? Е на тој некој, како да му објаснам дека секоја од тие капки што болат има во себе живост каква што нема ни реката што секојдневно упорно тече пред моите очи. Таа капка има во себе топлина која лекува, која бара да се исправиш, да сакаш, и да постоиш. Е тоа е таа алхемија од два дена во волшебниот рај наречен доџо. Не обично доџо, туку она нашето, на Буџинкан Македонија.“

Author koryu

„Седум-те важни правила за самоодбрана“ ќе биде насловот на седмата по ред „Работилница за Самоодбрана за Жени“. Како и секоја година претходно, инструкторот на Буџинкан Македонија, Игор Довезенски, ќе ги едуцира припадничките на понежниот пол за тоа, како да се заштитат себеси во случај на напад или физичко злоставување.

Организацијата за изучување на класични јапонски борбени вештини „Пат кон Сонцето“, во 2008 година за прв пат во Македонија организираше ваков настан и оттогаш Работилницата стана синоним и место каде што девојките и жените можат да научат техники за самоодбрана при несакани ситуации.

Иако настанот започна да се организира првенствено за нашите членки, низ текот на времето се поголемо учество земаа сите припаднички на поубавиот пол, без разлика на годините или на нивото на знаење.

Потребна опрема: тренерки и маица (без патенти и копчиња). Се вежба на душеци (боси). За сите учеснички обезбедено е бесплатно спиење во доџо-то. 

Датум на одржување: 24/25 октомври, 2015

Место: Пат кон Сонцето – Хомбу Доџо (62 км. од Скопје)

Дополнителни информации: 075 564 011 или на е-маил: daito_macedonia@yahoo.com

Ве молиме да не се стеснувате при поставувањето на прашањата.

Author koryu

Викендов што измина, во Хомбу Доџо-то на Организацијата „Пат кон Сонцето“ беше одржан семинар за Чигирики. За тие што не знаат, ова егзотично јапонско оружје се состои од стап или метална прачка на која што има закачено ланец со тег.

По завршувањето на семинарот, кохаи Владимир Антовски напиша текст на Форум-от на Буџинкан Македонија, каде што ги споделува своите импресии од викендот:

Author koryu

Место класичен извештај за посетата на Хомбу Доџо-то од страна на Нинџа Клинците на Буџинкан Македонија, ќе го објавиме текстот на кохаи Сања Симонова, што таа го напиша на нашиот Форум.

„Верувајте дека чувствата од тој ден никогаш не можат да избледат или да се заборават. Колку само им верувам на дечињата кога кажуваа дека тоа им бил најубавиот ден од кога се деца, бидејќи и мене ми беше најубав ден од кога не сум дете.
Сите беа на зборното место во договореното време. Којзнае и дали спиеле ноќта. По патот се чувствуваше неверојатно позитивна енергија и детски џагор (од нетрпение) да стигнат побрзо.
Кога стигнавме, по кратка пауза, Таки одма ги прошета низ дворот околу доџо-то и им раскажуваше за историјата на Пат кон Сонцето. Јас се зачудив со каква енергија, знаење и внимание им се обраќаше на клинците. Мислам дека секој сантиметар од доџото го познава, точно знае кога и што треба да каже или да покаже, со што го имаше нивното целосно внимание.
Додека бевме внатре, им раскажуваше за оружјата, за сликите, за се што може да се види на ѕидовите и се беше до тој степен магично, што мене на момент ми заличи на документарна емисија за деца.
Тренинзите поминаа одлично. Децата се златни, прекрасни… не знам како да кажам, многу ги сакам сите.
Не можеш да подучуваш, а истовремено да не бидеш подучен. Полека ми станува малку од малку јасно, како е да се работи со толку многу деца на таква возраст и навистина тоа е особено важен процес за сите нас. 

Во летниковецот беше права занимална. Си мацкаат од манџата, сркаат од гравчето, се фотографират. Едно бара репете, друго вика ’ова е најубавиот патлиџан во мојот живот’…
Слободното време беше искористено за прошетки, запознавање со природата и со животинскиот свет.

Ги слушам се прашуваат меѓу себе: ’Денес ќе си одиме во Скопје’? Другото одговара: ’Да’. И првото му вели: ’Аааа, море јас ќе си заспијам тука, па да видиме’…

Беше многу убав сончев ден, исполнет со многу љубов и радост, ден во кој се оствари еден сон на многу дечиња, а мене ми е бескрајно мило што имав можност да бидам дел од тоа. Огромна е благодарноста кон Сенсеи и кон Таки, бидејќи благодарение на нив можев да се ’завртам на рингишпилот’ во тој прекрасен детски свет. 

Нека растат децата. Нека расте секцијата на Нинџа Клинци-те, а ние сме тука да ги подржиме максимално на Патот. Кој еднаш ќе го пронајде Патот, нема скршнување“.

Author koryu

Инструкторите на Буџинкан Македонија од секцијата „Нинџа Клинци“, во соработка со главниот инструктор на Организацијата за изучување на јапонски класични боречки вештини „Пат кон Сонцето“, организираат еднодневна екскурзија со тренинг во Хомбу Доџо-то на Буџинкан Македонија, лоцирано во долината под планината Липац (62 км. Од Скопје).

Author koryu

На барање на родителите чии деца не се во можност да вежбаат во вторник и во четврток поради учество на други активности (англиски јазик, балет, музичко училиште), Буџинкан Македонија од октомври отвора уште една група „Нинџа Клинци II“, која што ќе работи во понеделник и среда од 18:00 до 19:00 часот.