За разлика од „Детскиот Нинџа Маратон“, каде што првенствено дечињата се запознаваат со техниките на борба со помош на своето тело, на „Детскиот Нинџа Фестивал“ главен акцент се става на борбата со средновековни јапонски орудија.

Така, Нинџа Клинците на Буџинкан Македонија во саботата имаа можност да вежбаат најразлични техники со користење Кусари Фундо, Шуко, како и Кјокетсу Шоге.
Како и секогаш, дечињата за време на настанот беа неверојатно расположени и внимателно го впиваа секој детал што инструкторите несебично им го сервираа пред нивниот љубопитен дух.

Следниот „Детски Нинџа Фестивал“, а воедно и последниот скопски семинар за првото полугодие за најмладите членови на доџото, ќе се одржи во февруари.
Веднаш по пристигнувањето на местото, почна да врне силен дожд, кој за кратко време се претвори во снег. Па така, освен со студенилото, воините на Буџинкан Македонија требаше да се борат и со мократа облека која се лепеше за телото.
Од основањето на Доџо-то во 1995 година, ние сме водечки авторитети во Македонија во областа на преживување во природа. Кога организиравме семинари посветени на оваа проблематика, се уште немаше документарни шоу-а на National Geographic или на YouTube. Јавноста речиси и да не знаеше дека меѓу нив живеат луѓе кои се специјализират за совладување на техниките за преживување во природа.
Ова го кажувам од моето лично искуство и би сакал сите кои не го доживеале ова – да не го пропуштат. Кога Сенсеи ми кажа дека ќе бидам тестиран, длабоко во себе знаев дека ќе морам да дадам се од себе, а најмногу за да не го разочарам. Дента пред семинарот си ги повторував сите работи кои претходно ги имав научено и кои се важни за преживување во зимски услови и ментално се подготвив за секаков предизвик. Немав ниту трошка сомнеж или двоумење во себе. Кога стигнавме на местото каде соборците се разделија со мене и кога Сенсеи ми покажа каде треба да се упатам, ме обзема едно неверојатно чувство на радост, како мало дете. Се почувствував среќен што ќе можам да ја искусам природата во целата нејзина суштина – без маски, без преправање, без лаги, безрезервно. Сите тие саати минати борејќи се со нејзината суровост, со мократа облека, со премрзнатите нозе, со раните по рацете од трњата, со студениот ветер – ќе се заборават. Меѓутоа засекогаш ќе останат емоциите и спомените на овој прекрасен ден“.



