Author dovezenski

Прирачници кои содржат тајни техники користени од нинџите и пишани заклетви за нивните прикриени мисии биле пренесувани со генерации во домот на потомок на нинџи во западна Јапонија, покажуваат анализите на старите документи кои биле најдени таму.
Експерти по Јапонска историја тврдат дека документите откриени во 2000 година во Кога, во префектурата Шига, се важни затоа што докажуваат дека нинџутсу техниките користени од страна на феудалните Јапонски платеници кои биле вмешани во мисии како шпионажа, саботажа и атентати, биле предавани на следните генерација во областа.
Кога и Ига во префектурата Мие се надалеку познати како области од каде што потекнуваат овие два најпознати нинџа кланови. Влијанието на Нинџите почнало постепено да слебее за време на Едо Периодот (1603-1868).

Меѓу 150-те предмети најдени во куќата на 79 годишниот Тошинобу Ватанабе, 17 се прирачници на теми како што се правење отрови или вршење ноќни напади. Од 17-те, четири се напишани меѓу 1670 и 1680 година, според истражувањето извршено од страна на Општинската Управа на Кога кое започна минатата година.

На пример, еден од прирачниците за отрови ги подучува нинџите како да ставаат во бунарите прав добиен при горење на гуштери или тигар-буби, за кои се верувало дека се отровни.

Во друг прирачник пишува за успивачки лекови од кои непријателите би заспале поради чадот создаден при горење на прав од черупки на инсекти или на тутун.

Во врска со ноќните заседи, според споменатите текстови, на нинџите им се препорачувало да не им се приближуваат на непријателите веднаш откако ќе ги нападнат со оружја кои предизвикуваат оган, затоа што можат и самите да бидат загушени од чадот.

Документите чувани во домот на Ватанабе покажуваат дека нинџите биле обучувани на разни вештини, меѓу кои и артилериско пукање, јавање и магии.

Сетот од 150 документи вклучува и копии од 10 заклетви напишани меѓу 1700 и 1829 година кои биле дадени на еден локален феудалец.

Документите покажуваат дека кога нинџите од Кога се вклучувале во борбите за заштита на имотот на локалниот феудалец, барале ветување дека нивниот статус ќе биде целосно заштитен. Истовремено давале ветување дека сите нивни акции ќе бидат најстрого доверливи. Предците на Ватанабе биле фармери, а истовремено работеле и како нинџи.

Масајуки Ито, истражувач од Градскиот совет на Кога за прашања поврзани со образованието, тврди дека одреден Џонин од Кога раководел истовремено со пет нинџа фамилии, вклучувајќи ги и Ватанабе и тајно склучувал договори со локалниот Даимјо.

За време на мир, тие „нерегуларни“ нинџа водови, секоја година го посетувале кланот Овари во сегашната Аичи префектура, за да добијат инструкции за артилериско пукање, покажуваат истражувањата на Ито.

Јуџи Јамада, јапонски професор по историја на Мие Универзитетот, дополнува дека документите најдени во домот на Ватанебе се „автентични историски матерјали“, затоа што многу од нив се точно датирани и предавани во фамилијата на нинџа наследниците.

Превел: Дамјан Серифимовски

Оригиналниот текст објавен во The Japan Times

Author koryu

Казни за убиство

„Во зависност од статусот на жртвата и нејзината врска со вас, казната може да варира.“

Повеќето злосторства завршуваат со смртна казна. За најсериозни се сметаат убиството на својот господар, мајката или таткото.

– Убиство на својата мајка – парадирање низ градот и потоа
распнување

– Убиство на свое месо и крв (син, внук итн.) – прогонство

– Убиство на својот господар – сечење со пила, потоа распнување

– Убиство на сопственикот на куќата, недвижноста или на локалниот господар –влечење низ градот и потоа обезглавување

– Убиство на минувач со цел да тестираш меч – парадирање
низ градот и потоа смртна казна

– Обично убиство – ќе бидеш познат како криминалец (преку
тетовирање на челото)

– Најмување на платен убиец (шиноби) – ќе бидеш познат како
криминалец (преку тетовирање на челото)

– Најмување на платен убиец (шиноби) – прогонство или тешка
парична казна

– Помагање на платен убиец – прогонство и тешка парична
казна

– Случајна смрт (предизвикана ненамерно) – смртна казна или
прогонство (зависи од статусот на убиениот или од причините на несреќата)

– Убиство во самоодбрана – доколку семејството или
господарот на жртвата го прости следува ослободување

Следниве случаи не биле сметани за убиство:

– Доколку главата на самурајското домаќинство изврши смртна
казна. Како господар на домаќинството, тој има целосна власт врз поданиците и доколку кривичното дело е сторено од член на неговото домаќинство, тој има право да ја изврши пресудата (казната).

– Доколку на воинот односно самурајот му биде наредено од
страна на господарот да убие некого во своето домаќинство.

– Доколку самурајот убие непристоен и груб селанец. Но мора
да има трета страна што ќе сведочи за настанот и убиството мора да биде извршено на лице место. Не може да биде извршено подоцна.

– Убиство поради одмазда.

– Поради тренинг на боречки вештини кога и двете страни ќе се
согласат за опасноста од борбата (дуел).

– Доколку при процес на заробување криминалецот даде отпор,
тој смее да биде исечен.

– Во борба или во служба како џелат.

– Убиство на неверна сопруга и нејзиниот љубовник, согласно
со прописите. Исто така, убиството на маж кој влегува во куќа со цел да изврши прељуба и други случаи одобрени согласно со законот.

Author koryu

Шидоши Игор Довезенски го направи ова интервју со Штефан Фролих за време на неговиот семинар во Македонија (01/02.2008)

ИД: Господине Фролих, дали се сеќавате како се „инфициравте“ со т.н. нинџутсу „вирус“?
СФ:
Кога сте млад, ве фасцинираат телесните аспекти на боречките вештини.
Брус Ли придонесе да започнам со карате во 1975, по што доста време
учествував на различни првенства. Истовремено ги истражував корените.
Така, патував во Франција и Југославија многупати, каде тренирав со
познати учители.
Преку
Албрехт Флугер, пионер во карате, се запознав со основите на будото и
започнав да се интересирам за боречките вештини подлабоко. Започнувајќи
со џуџутсу и јога, а потоа и различни медитативни форми, продолжувајќи
со филипинските вештини со стап со Ј. Куј Рока, конечно во Германија во
1982 за прв пат се сретнав со скоро непознатата боречка вештина во тоа
време-нинџутсу.
Беше навистина
трнлив патот од моментот кога за прв пат се сретнав со оваа мистична
вештина до првиот контакт со големиот мајстор. Во 1983 година се
создаде мала група луѓе кои беа фасцинирани од нинџутсу и секој од нив
имаше различно верување за тоа како да биде концептуализиран тренингот,
како и за самата суштина на вештината.
Во
Франција се наоѓаше Силваин Гуинтард, познат учител во тоа време, кој
имаше контакти со Јапонија. Јас нему му должам многу, вклучувајќи го и
запознавањето со духовните учители. Тој беше шугендо (свештеник) и
првокласен борач со меч.
Преку него јас го запознав Соке Масаки Хатсуми во 1987 во Англија, на Таи Каи. Тогаш бев претставен пред Соке.
Тоа беше почетокот на апсолутно нов живот за мене во секоја смисла.

ИД: Вие сте основач и претседавач на ИНАГ. За каква организација се работи?
СФ:
Ова се објаснува лесно. На почеток од 80-тите беше важно да формирате
синдикат. Ние го нарековме Севкупна Нунџутсу Асоцијација на Германија
(анг. ИНАГ). Оваа заедница иницираше многу позитивни нешта. Многу
заинтересирани луѓе преку ИНАГ најдоа соодветни места за тренинг
(доџо), а многу учители свои места за предавање на вештината. Поради
силината на оваа заедница беше возможно да се покани Соке на Таи Каи во
Германија два пати, како и да се печати  неговото списание „Санмјаку“.
Би било несоодветно да се фалам со многуте позитивни ефекти. Најважно
од сé, иднината на Буџинкан ќе ни ја покаже важноста на силната
организација. Во последно време многу доџо-а и заинтересирани групи се
соединуваат, исто како што направи ИНАГ со отворената структура
Буџинкан Германија. Не постои некаква формална структура, за сé решава единствено Буџинкан Доџо на Соке, сé додека учителите го подучуваат неговиот начин.
Многу земји кои до сега не работеа на овој начин се на пат да го постигнат истото ниво.

ИД: Во Германија постои релативно добра соработка помеѓу доџо-ата на Буџинкан. Како го постигнувате тоа?
СФ:
Важно е да растете заедно и да учите еден од друг. Така, ние никогаш не
пропуштаме прилика да зборуваме за заедничките интереси додека имаме
состаноци (Шидоши Каи). Токму затоа беше возможно да организираме два
Таи Каи заедно со Соке во Франкфурт и во 2008 уште еден Таи Каи со сите
10-ти Дан-ови во Ротлинген.
Дури и кога луѓето имаат различни идеи не треба да ја изгубат почитта еден кон друг – тоа е тајната!

ИД: Што мислите за „БуЈу“ концептот на Соке Хатсуми?
СФ:
Животот во вистинското Буџинкан Доџо на Соке е повеќе интуитивен.
Човекот добива можност да расцути и да се развива директно од срцето.
Соке зборува за големо семејство кое ги крши меѓународните граници и
човечките препреки и живее во мир. Тој нé учи дека од аспект на
боречките вештини возможно е да добиете позитивна енергија. Следствено,
тој формираше структура за да го оствари тоа. Неговиот систем на
оценување ги надминува системите во другите боречки вештини и,
меѓудругото, евалуира на посебен начин. Најпрво се оценуваат техничките
способности, а подоцна и менталните. Тој ги гледа луѓето како индивидуи
на кои тој им дава можност да станат поинакви, сосема развиени и
свесни. Тој зборува за процес на развој во мудра личност која е во мир
со самата себе и која е толерантна, која ги разбира луѓето,
сочувствителна и која носи хармонија за себеси и за средината во која
се наоѓа.

ИД: Овогодинешната тема е „Нема Тема“. Како гледате на тоа?
СФ:
Таоистичкото учење се стреми да постигне разбирање и конверзија во
Јин-Јанг, за разликите и меѓусебните релации. Нас тука ни треба
отворено срце и се разбира – присуство, за да биде возможно да го
развиеме потребното Простор – Дух – Чувство. Разликите и нивните
вредности нé учат како да ја разбереме соработката, самоспознавањето и
играњето заедно со змејот и тигарот во нашата личност. Всушност,
разбирањето на нашето тело и дух.
Благодарение
на минатогодишното Деншо и учењата на Сенсеи, ние станавме способни да
разбереме како да ја отвориме (Кукан Но Суки) и како да ја затвориме
(Кукан Но Тате) нашата ментална врата.
Сенсеи вели дека тоа го трениравме со надворешните аспекти (Омоте). Оваа година сакаме да се посветиме на внатрешните (Ура).
Тој
вели дека за да се научи тоа не е потребна Рју како тема. Ние треба да
се справуваме слободно и без препреки со основите на кои, всушност,
треба да работиме и да ги разбереме. Исто така, учителите во Буџинкан
на нивна сопствена одговорност треба да подучуваат за целиот спектрум
на Буџинкан.

ИД: Според Вас, во која насока се движи Буџинкан?
СФ:
Јас сум позитивна и оптимистички настроена личност и токму така и го
гледам понатамошното развивање на Буџинкан. Важно е учителите да
зборуваат меѓу себе. Не живеам во соништата и знам дека ова нема да
биде лесно. Мораме да научиме дека ни е потребна голема толеранција и
разбирање.
Ние
сме нормално семејство. Најважната работа е добар тренинг со добар
учител. Веќе многу години сум во продлабочен контакт со Соке. Тој еднаш
рече: „ако човек кој вистински бара, сретне друг човек кој вистински
дава, патиштата ќе им се спојат“.
Соке
целосно го смени мојот живот. Кога тој зборува со мене сака природност.
Ние зборувавме во април (2008) за големите промени во светот и за
последиците кои нé очекуваат.
За
него е важно луѓето правилно да го разберат неговото учење. Ние треба
да подучуваме вистински Будо и да ги научиме нашите ученици на
вистинските вредности. Ако семејството ги учи вистинските вредности
како што се толеранција, доверба и хармонија, тогаш насоката е
гарантирано добра.

Author koryu

Методи на контрола во селата

Гонин Гуми (五人組み) биле групи од
пет домаќинства кои имале колективна
одговорност во времето на администрацијата (бакуфу) во владата на шогунот
Токугава.

Официјалната политика на администрацијата на Токугава
била да го истакне развојот на земјоделството на сметка на трговијата и
индустријата. На овој начин, како производители од кои директно зависи функционирањето
на целиот поредок, селаните биле втори во социјалната хиреархија која се
состоела од четири класи. Во реалноста, фармерите не биле ништо повеќе отколку
пиони кои ја одржуваат економската стабилност од страна на бакуфу и нивните
господари (даимјо). За таа цел,
биле донесувани различни мерки за нивна контрола.

На фармерите им било дозволено да се преселуваат од една
област во друга и да се жалат директно на повисоките органи доколку им била нанесена
неправда од господарот или судијата во областа каде што живеат. На овој начин, тие
биле искористувани за да информираат за прекршоците на службениците, со што уште
повеќе се зголемувала контролата на бакуфу. Истовремено, администрацијата била
многу ревносна во собирањето на даноците од селаните.

Гонин Гуми-те биле должни да се спротиставуваат на
скитниците и бандитите, но и да организираат заедничка одбрана против ронин-ите
(самураи талкачи). Имале водач кој бил избиран од домаќинствата, но некогаш бил
и назначуван и од самата власт. Групите не секогаш биле составени од пет
домаќинства. Во некои области, тие броеле шест, а некогаш и десет домаќинства.

 Законик за Гонин Гуми од 1632 година

1.      
Доколку некој во групата од петмина ја злоупотреби
службената должност, мора да биде пријавен без да се прикриваат фактите.

2.      
Доколку некој од групата од петмина не успее да си ги плати
своите годишни даноци или да ги обезбеди услугите кои се потребни, групата мора
веднаш да ја поправи ситуацијата.

3.      
Доколку некој од групата од петмина избега, останатите
мора брзо да го најдат и да го вратат (во првичното место на живеење). Доколку
не го обезбедат и вратат бегалецот, тогаш групата од петмина ќе биде виновна.
(Ова е типична колективна одговорност која одлично функционирала з.м.)

4.      
Никој од групата од петмина не смее ниту да праша да
работи надвор од назначената територија, или, пак, да работи во рудник во друга
област. Доколку посака да работи во место кое е дозволено, тогаш мора да обезбеди
дозвола од властите на време.

5.      
Доколку некој од групата од петмина е извонредно силен,
овој факт мора да биде пријавен.

6.      
Членовите од групата од петмина не смеат да дозволат на
некој кој е во бегство или на непознат кој е сомнителен, без разлика дали се работи
за маж или жена, да престојува во нивната куќа. Не смеат ниту да обезбедат
сместување за било човек што не го познаваат. Во случај непознатиот да е курир за
брза достава на пошта, сместувањето може да биде обезбедено откако ќе се
провери сандачето со писма.

Доколку некој ги прекрши одредбите погоре, тоа мора да
биде пријавено во канцеларијата на главниот на селото (шоја) без одолговлекување. Водачот
на селото мора истото да го пријави веднаш во локалната судска канцеларија (тедаи).
Доколку има било какво прекршување на гореспоменатите закони, ние членовите на Гонин
Гуми ќе бидеме виновни. Доколку веднаш се пријави прекршокот, ние нема да имаме
непријателски чувства кон прекршителите.

За потврда на горенапишаното, ги ставаме нашите печати
како Гонин Гуми.

Author koryu

1.      Проучувањето на литературата и
практикувањето воени вештини, вклучително стрелаштвото и јавањето, мора да се
негуваат истрајно.

„На левата рака литературата, на десната користењето на оружје“ (според
традицијата, левата има предност над десната) било правилото на предците. Двете
вештини мора да се проучуваат паралелно. Стрелаштвото и јавањето се основни
вештини за сите воини. Се вели дека војната е проклетство. Но, до војна доаѓа
само кога е неизбежно. Во време на мир, не заборавај ја можноста од немири.
Вежбај и спремај се.

2.      Избегнувај пиење и развратни забави.

Постоечкиот код строго ги забранува овие нешта. Особено кога се ужива во
развратен секс или станува зависен од коцкање – тоа креира основа за уништување
на се што се поседува.

3.      Toj што ги крши законите не смее да се
крие во било чиј посед.

Законот е основа на социјалниот ред. Разумот можно е да се прекрши во име на
законот, но законот не смее да се прекрши во име на било која причина. Било кој
што го крши законот, мора да биде најстрого казнет.

4.      Даимјо-ите, пониските кнезови (шомјо) и сите земјопоседници под нив
(кјунин) мора веднаш да ги протераат од нивниот посед сите жители и воини кои
се обвинети за предавство или убиство.

Секој што ќе толерира вакви прекршоци, од предавнички карактер, самиот станува
инструмент за уништување на нацијата и е смртоносен меч што го уништува
сопствениот народ. Како може ова да се толерира?

5.      Од овој момент, не дозволувај на луѓе од
надвор да престојуваат или живеат под твоја власт. Ова не се однесува на оние
кои веќе живеат на
твојот посед.

Секоја средина си има свои обичаи, различни од другите. Ако некој посакува да
ги открие тајните на својата средина од која потекнува, тоа е знак дека ќе
очекува услуга за возврат.

6.      Замоците на разните владенија може да
бидат поправани, под услов тоа да биде пријавено. Нови конструкции од било каков тип се строго забранети.

Замок чиј парапет надминува
десет стапки во височина и 3.000 стапки во должина е лош за владението. Стрмни
ровови и длабоки мочуришта се причина за големи бунтови.

7.      Ако се прават промени или се создаваат
фракции во соседни владенија, тоа мора веднаш да се пријави.

Луѓето имаат тенденција да формираат фракции, но ретко ги постигнуваат своите
цели. Има и некои кои (за нивните фракции) се противат на своите господари или
татковци и влегуваат во расправи со соседни села. Бесполезно е да се влегува во
(бесмислени) промени, кога имаме поставени примери за следење.

8.      Не е дозволено тајно склучување бракови (без одобрение од бакуфу).
 
Бракот е симбол на хармонијата меѓу јин и јанг и не смее лекомислено да се
влегува во него. Триесет и осмиот хексаграм куеи (од Книгата на Промени), вели:
„Бракот не смее да се склучи за да се создадат немири. Дозволи потребата на
машкото и женското едно за друго да биде задоволена.  Ако немирите се неизбежни, тогаш правилното време поминало.“

Поемата „Млада Праска“ од Книгата на Оди вели: „Кога мажот и жената ќе
согледаат што е правилно и ќе се земат во правилно време, нема да има немажени
жени во земјата.“
Да се создаде сојуз на фракции преку брак е корен на секое предавство.

9.      Посетите на даимјо-ите (санкин) во Едо,
мора да ги следат следниве
регулации:

Шоку Нихонги (Хрониките на Јапонија, продолжение) содржи регулација која вели
дека „Освен поверениците за некоја официјална должност, на никој не му е
дозволено да го собере својот клан. Освен тоа, никој не смее да има повеќе од
дваесет коњаници во својата придружба во границите на главниот град… “.
Според тоа, не е дозволена придружба од голема група на воини. За даимјо-ите со
промет од 1.000.000 коку до 200.000 коку ориз, не повеќе од дваесет коњаници
смеат да бидат дел од неговата придружба. За оние чиј промет е 100.000 коку или
помалку, бројот е пропорционален со нивните заработки. Во официјални посети,
бројот на луѓе кои се во придружбата е пропорционален со рангот на секој
Даимјо.

10. Регулациите во врска со материјалот на
облеката не смее да се прекршат.

Кнезови и вазали, претпоставени и потчинети, мора
да ги запазуваат нештата кои се правилни за нивните позиции во животот. Без
дозвола, никој потчинет не смее да носи фин бел дамаск, бела свила, пурпурни
свилени кимона, пурпурни свилени рабови или кимоно со ракави кои не носат
клански грб. Во последно време, потчинетите и војниците почнаа да носат богат
дамаск и свила. Ова не беше санкционирано од стариот закон, но сега мора да се
чува во границите на дозволеното.

11. Личности без ранг не смеат да се
превезуваат со паланкини.

Според традицијата, на одредени семејства им било дозволено да се превезуваат
со паланкини без добиена дозвола, но имало и случаи други да добиваат вакви
дозволи. Во последно време, обични потчинети и војници почнаа да се превезуваат
во паланкини, што е недозволиво. Од овој момент натаму, Даимјо-ите на разни
владенија, нивните блиски роднини и нивните истакнати службеници може да се
превезуваат со паланкини без посебна дозвола. Додатно, доктори, астролози и
личности над 60 години и оние кои се болни или инвалидизарни може да се
превезуваат со паланкини по обезбедување на посебна дозвола. Ако потчинетите и
војниците продолжат со оваа практика, нивните претпоставени ќе одговараат.
Горенаведените рестрикции не важат за дворските аристократи, високи Будистички
свештеници и оние кои ја избричиле главата.

12. Самураите од сите владенија мора да
практикуваат скромност.

Кога богатите гордо го покажуваат нивното богатство, сиромашните се засрамени
заради тоа што не се како нив. Ништо не може полесно да го расипе јавниот морал
од ваквото однесување; Според тоа, најстрого се забранува.

13. Кнезовите од сите владенија мора да одберат
способни луѓе за нивната официјална администрација.

Правилниот начин за раководење со земја е да се одберат правилните луѓе. Ако
одреден кнез јасно ги воочува грешките и доблестите на
неговите потчинети, може да дели соодеветни награди и казни. Ако владението има
квалитетни луѓе, ќе се развива подобро. Ако нема квалитетни луѓе, осудено е на
пропаст. Ова е предупредување кое ни е оставено во наследство од мудрите
предци.

                      Внимателно
следи ги наведените правила.
                       Прва
година од Гена (1615), седми месец

Author koryu

-Ок, рече Папа Сан на крајот од првиот ден на семинарот. Тоа што сакав
да видам, го видов на тренингот во четвртокот, денес видов и дека си
способен лесно да се одбраниш од еден противник. Тоа што сакам следно
да го направиш, е да се одбраниш од тројца противници одеднаш. Одбери
тројца.
-Марко, Марјан и Александар, реков, или барем така бев убеден. Ги
одбрав овие тројца, знаејќи дека станува збор за луѓе со високи морални
вредности, чесни, а истовремено и добри „техничари“ во доџо-то.
Личности кои знаат како да нападнат и кои никогаш не удираат во празно.

-Добро, рече Папа Сан. Сакам од вас тројца да напаѓате најдобро што
знаете и умеете. Потоа не погледна сите четворица и рече – Доколку
некој од вас биде погоден во нос или во очи, вие сте исфрлени од игра.
Можете да почнете.
-Александар, земи нож, изустив, покажувајќи на дрвеното танто на подот.
Во тој момент мојот мозок се исклучи целосно.
Тишина…
Единствено што чуствував за време на борбата беше дека напаѓачите се
лесни како пердув и дека ги фрлам на сите страни со невидена леснотија.
Чуствував голема сила, мислев дека можам да подигнам огромна карпа без
никаков напор, но и истовремено да фатам пеперутка во лет без да ги
повредам нејзините нежни крила. Целосна контрола врз моето тело.
Контрола врз противниците и просторот. А нападите ми делуваа спори како
на забавена снимка. И тоа што најмногу ме замисли отпосле. Способност
да убиеш за неколку секунди доколку животот ти е во опасност.
Да не ја прегледав снимката кога си заминав дома, немаше да знам дека
во групата што ме напаѓаше, воопшто не бил Марјан, туку Зоки. Немаше да
знам дека за кратко време го одземав ножот од Александар, и дека,
додека тројцата ме напаѓаа, сечев и бодев со него по нивните тела.
Немаше да знам дека не примив ниту еден удар по моето тело. Немаше да
знам дека почнаа да скокаат врз моите нозе, а дека јас се ослободуваав
повторно и повторно…
-Доволно рече Папа Сан, само да знаете дека сите бевте погодени со
ножот по неколку пати, а вие сепак станувавте и продолжувавте да се
борите, ги прекори тој моите напаѓачи.
-Сега, продолжи стариот, гледајќи ме со неговите продорни сини очи,
треба да го избегнеш мечот. Тој го подигна бокенот високот во положба
Даи Џодан но Камае и замавна со сета сила кон мојата глава. Се обидов
да избегнам со Саншин Сабаки но…банг, бев погоден во клучната коска.
Готово е, помислив. Мојот ум, кој дотогаш беше како мирно езеро, беше
разбрануван со фрлениот камен кој почна да предизвикува се повеќе
бранови. Не смеев да го дозволам тоа. Мислев дека првиот пат шиханот
само ќе ми објасни како треба да избегнувам, и како тој планира да ме
нападне, но…грешката беше моја. Биди спремен кога пред тебе стои
нинџа, вели старото правило. 
Застанав повторно пред него, но сега со енергија која се расипува на
сите страни. Преку техника на дишење се обидов да го вратам мојот мир
назад. Диши длабоко на нос, издишувај длабоко на уста. Но, немаше
време. Вториот удар дојде уште побрзо од првиот. Овој пат бокенот
заврши во мојата глава. Одглумив дека правам укеми, но всушност бев
покосен од силниот удар. За момент ми се стемни, но веднаш станав како
ништо да не се случило. Иако, обложен со 4 мм сунѓер, во внатрешноста
на бокенот се наоѓаше солидно парче дебело буково дрво.
Опушти се, рече шиханот и повторно замавна. Овој пат се извлеков без да ме допре. Некоја сила ме исфрли наназад.
-Повторно, рече Папа Сан. Знаев зошто не е задоволен. Го избегнав
ударот, но бев премногу далеку од него. На тој начин, ќе може да ме
нападне повторно.
Следниот удар дојде веднаш, повторно без предупредување. Само малку ме
закачи по рамото. Повторно не успеав. Ако ударот беше нанесен со
катана, ќе искрварев за кратко време.
Имав уште една шанса. Овој пат го сменив местото. За време на тестот ја
чуствував енергијата на луѓето позади мене. Ја нарушуваа мојата
енергија со нивните измешани чуства. Застанав мирно и се опуштив.
Повторно, невидливата сила ме помдрна само малку во страна. Ги извртев
колковите и вешто го избегнав ударот на шиханот. Бокенот помина покрај
моето лице без да ме допре.
-Одлично, рече Папа Сан. Што се однесува до мене, ти од денес имаш Јондан (4 Дан).
Почнав да се поклонувам на сите страни, додека моите ученици ми
честитаа и ме удираа по рамо. Дури сега почнав да се враќам во
реалност. Малку бев исплашен поради една работа. Се чуствував како
празна вреќа. Никакви емоции. Никаков израз на лицето. Јас ли сум овој?
Јас, кој секогаш „вриел“ од емоции?
Заминав дома. Мојата сопруга ја пушти снимката на малиот екран на
телевизорот. Гледав што се случува. Како да не ми се случувало мене. Не
се сеќавав на ништо. Гледав како ги расфрлам напаѓачите на сите страни.
Како го земам Марјан (во првиот дел од тестот при одбраната од еден
напаѓач) со едната рака и преку грб го префрлам во другата рака и потоа
го фрлам на земја. Како да е кукла наполнета со слама, а не човек од
крв и месо.
Го исклучив телевизорот набрзина. Се обидов да погледнам преку очите на
луѓето кои присуствуваа на моето полагање за 4 Дан. Знаев, дека кога
гледаш од страна ти доаѓат 1000 сценарија во глава за тоа што би можел
да направиш. Но не знаев дали тие знаат колку е тоа тешко кога не си
гледач туку учесник во борба.
Се прашував како е можно, човек кој има повеќе од 70 години, и кој
толку споро и старечки се движи додека оди, да добие толку голема
брзина и сила секогаш кога му треба. Ах, на тоа прашање веднаш си
одговорив. Тој е нинџа…
Дури кога ги прибрав мислите и ја повратив енергијата назад, бев многу
среќен. Положив за Јондан. Знам многу луѓе кој на различен начин дошле
до својот Дан. Во минатото, во една прилика, и мене ми беше подарен без
тестирање. Затоа и не го почитував мојот Шодан (1 Дан), иако и денес
сум благодарен за него. Сите следни Данови ги добив на тежок начин и
така го вратив достоинството.
Една случка допринесе да се чуствувам посебно достоинствен. После
тестот, додека се преслекував во гардеробата, влезе еден од моите
ученици и ме праша – Сенсеи, зошто не ни кажавте дека ќе полагате
денес, ќе можевме да ви кажеме на кој начин ќе ве нападнеме, ќе беше
многу атрактивно. Го погледнав „бледо“ во очи и му одговорив – Ако ви
кажев, немаше да ме почитувате повеќе!
За време на вечерата Папа Сан ме предупреди. Внимавај сега, рече
стариот учител, може ќе се јават многу незадоволни луѓе од нашата
организација. Како и секаде, политика е длабоко навлезена и во
Буџинкан. Ќе почнат да зборуваат многу лоши работи за тебе. Никој не
сака конкуренција во својата близина. Но, д-р Хатсуми е голем човек,
продолжи тој. Соке вели дека ако нема такви луѓе во Буџинкан, како
тогаш ќе знаеме кој вреди, а кој не.
Што добив со мојот Јондан? Отворив уште една врата. Зад оваа врата
видов уште поубави нешта. Убавината на нинџутсу е во тоа што зад секоја
врата гледаш нови пејсажи и сите се поубави од претходните. А најубаво
од се е што има толку многу врати, што не можат да се отворат за време
на еден човечки живот. Потребни се многу генерации за да го сторат тоа.

Сега знам и што е тоа Мушин (реакција без свест). Нема да се обидам да
го опишам. Ќе оставам на моите ученици сами да го почуствуваат.
По кој знае кој пат, ја почуствував егзотиката на Нинџутсу. Покрај
другото, треба да избегнеш меч  за да добиеш шанса да ја отвориш
следната врата. Не треба да полагаш, така што некој ќе те држи за рака,
а ти до бескрај ќе изведуваш техники и кати врз него. Или, пак, некој
ќе те напаѓа со раце и нозе, а ти ќе поентираш со контра техники. Тука
ти треба чуство. Да преживееш. Како знаеш и умееш. Некогаш учителот го
напаѓал ученикот со вистински меч. Малкумина успевале да го поминат
тестот. Но, цели села и области зависеле од способноста на новиот
водач. А тој морал да ја докаже својата вештина со избегнување на мечот
од зад грб. Но, тоа е веќе друга приказна која засега ќе почека. Тоа е
тестот на 5 дан (Сакки).
Јас се уште не можам да зборувам за тоа…Тоа е следната врата што треба да се отвори.

Author koryu

Интервјуто со Шиханот Ед Мартин „Папа Сан“, беше направено за време
на семинарот одржан на 17 и 18 мај, 2008 година, во Скопје. Семинарот
беше организиран од страна на Нинџутсу Сојузот Буџинкан Македонија, а
интервјуто го водеше главниот инструктор за Македонија-Игор Довезенски.

Довезенски: Како го добивте вашиот прекар Папа Сан?
Папа Сан: На
моето прво патување во Јапонија во 1988 година, со себе ги поведов и
моите три ќерки, за да вежбаме заедно. На мојот прв час со д-р Хатсуми
тој ме погледна мене и моите три ќерки и рече: “Папа Сан”. Оттогаш,
сите ме завикаа така.

Довезенски: Кога почнавте да вежбате нинџутсу и кој беше вашиот прв учител?
Папа Сан: Кога
мојата најстара ќерка наполни 16 години и ја доби својата возачка
дозвола, побарав од ќерките да почнат да вежбат боречки вештини. Не
сакав никогаш да станат нечија жртва. Почнавме да вежбаме Шорин Рју
Карате кај Кен Серфас. Тоа беше во 1982 година. Вежбавме сите заедно.
По една година вежбање карате, нашиот инструктор посети нинџутсу
семинар и со себе го донесе тоа што го видел таму. Беше многу подобро
од тоа што ние го работевме и така целото школо се преориентира кон
нинџутсу. Во тоа време се обидувавме да вежбаме нешто што не беше така
достапно. Тешко доаѓавме до било какви информации. Да учиш од личните
грешки е тешко за сопственото тело.

Довезенски: Можете ли да ја објасните разликата меѓу нинџутсу во осумдесетите и денес?
Папа Сан:Во
раните осумдесетти речиси беше невозможно да се дојде до добра
информација. Денес тоа е лесно достапно и има многу добри пишани и
одлични видео извори доколку сакате да ги побарате. Денес, исто така,
има квалитетни, квалификувани инструктори. Кога јас започнував, ние
дури не можевме да дознаеме што е тоа “Кихон Хаппо”, или, пак, кои
техники се вклучени во него. Денес сите знаеме дека Кихон Хаппо е
најдобар начин за вежбање на основата.

Довезенски: Разгледувајќи
ги старите магазини за боречки вештини, можам да забележам дека вашиот
камае бил многу длабок и ученички. Денес, како и Соке Хатсуми, во
речиси секоја техника, Вие сте во шизен но камае. Дали тоа доаѓа со
искуството или со годините?
Папа Сан:Кога
почнувавме да тренираме нинџутсу, ставовите беа длабоки. Според мое
мислење, тоа имаше две цели. Едната беше да се постигне поголем степен
на физичка кондиција што е важно за боречките вештини. Обиди се да
стоиш во “јавачки став” 10 минути и ќе разбереш што сакам да ти кажам.
Другата причина беше да ги научиме потребните движења. За да видиш
нешто јасно, мораш да го рашириш, за подобро да го разбереш. На тој
начин се учи. Тие широки ставови се прават додека не се разбере
основата. Шизен е природна и нормална положба, не дава никакви
информации за вашите способности на потенцијалниот напаѓач. Никогаш не
сакаш да му дадеш информација на твојот напаѓач. Кога тој ќе нападне,
заврши ја борбата веднаш. Не му давај втора шанса. Шизен но камае дава
многу можности за движење, со мала „потрошувачка“ на движењата.

Довезенски: Вие сте во осмата деценија од вашиот живот и се уште патувате насекаде низ светот. Зарем тоа не ви преставува тешкотија?
Папа Сан: Една
од највредните лекции, која ја научивме од д-р Хатсуми е “продолжи
понатаму”. Ако го сопреш движењето, можеби подоцна нема да бидеш
способен да го продолжиш. Како во старата поговорка „користи го додека
можеш, подоцна ти е бадијала“. Секако, некои од долгите летови се
исцрпувачки, особено тие од Америка до Австралија, но секогаш морате да
знаете што е важно за вас. Јас сакам да запознам колку што е можно
повеќе луѓе од целиот свет, кои ја владеат оваа вештина, а нинџутсу го
гледам како начин да се направи светот помирно и попристојно место за
живеење. Тие што ги напаѓаат другите, никогаш не мислат дека и самите
можат да бидат повредени. Но ако нивната акција им предизвика болка,
тогаш ќе научат дека не е исплатливо да ја повторуваат акцијата. Колку
од вас, кога биле деца, допреле топла печка? Дали потоа ја допревте
повторно? Најверојатно научивте од првото искуство. Ако можеме да му
обезбедиме соодветно искуство на напаѓачот, тогаш му помагаме да учи.
Соодветно искство за некој што сака да предизвика болка, е таа болка да
ја почуствува самиот. На тој начин ќе научи да не ги повредува другите.
Повратната спрега мора да биде моментална, бидејќи ако се одложува,
тогаш нема да се научи лекцијата. Јас сакам да помогнам да се направи
таа промена во нашиот свет и затоа продолжувам да го правам тоа што го
правам.

Довезенски: Како ја гледате иднината на Буџинкан, дали следниот Соке може да одговори на предизвиците што го очекуваат во 21 век?
Папа Сан: Најпрвин,
иднината на Буџинкан зависи од сите нас. Треба да работиме заедно и да
им помогнеме на учениците да научат. Ако ги искористиме нашите вештини
со цел да го подобриме општеството, тогаш визијата за влијанието на
Буџинкан за подобар свет може да се оствари. Ако се разделиме поради
нашите глупави егоистични ставови, тогаш потенцијалот нема никогаш да
исплови на површина.
Што се однесува до „следниот Соке“, ние дури и не знаеме дали д-р
Хатсуми ќе назначи некој, но несомнено таа личност ќе може да одговори
на предизвиците. Тоа го знаеме од историјата на нинџите, тие секогаш
биле креативни. Секогаш пронаоѓале креативни решенија за нивните
проблеми. Брзото прилагодување било главната карактеристика на секој
нинџа. Затоа сметам дека секој нов Соке ќе биде способен да одговори на
секој предизвик што го очекува. Прилагодливоста е најважна за тоа што
го правиме. Очекувам дека вештините на Буџинкан ќе бидат од неизмерна
корист за луѓето од целиот свет, а грешките што сега се праваат ќе
бидат поправени од самите луѓе.

Author koryu

ШИНЗЕН РЕИ-ДУХОВНА МОЛИТВА

Се изведува пред и на крајот на тренингот. Учениците застануваат во
една линија свртени кон камизата, со тоа што најстариот по ранг,
застанува прв од десната страна на учителот. На наредба на учителот
„сеиза“, сите ја заземаат положбата „сеиза но камае“. Тогаш, најстариот
ученик вели „сенсеи ни реи“ (поздравете го учителот), по што, сите
ученици го поздравуваат од седечки поклон (со двете раце на земја, но
прво левата, па десната). Учителот го возвраќа поздравот со поклон.
Потоа, учителот се врти кон „камизата“ (боречкиот олтар) и ги склопува
рацете во положба „гашо“, додека учениците го следат, и ја изговара
молитвата „шикин харамитсу даи комјо“
(молам за заштита и просветлување на тренингот). Учениците ја
повторуваат молитвата во еден глас, а потоа, сите плеснуваат со рацете
два пати, по што се поклонуваат. По ова, сите се исправаат, повторно
плеснуваат уште еднаш и пак се поклонуваат, по што, повторно се
исправаат со рацете во гашо. (Со молитвата и плескањето се бара од
божјите сили храброст и сила, а истовремено се бркаат лошите сили од
местото на тренингот). Во минатото, оваа молитва била тајна која
учителот ја пренесувал на избраниот наследник на вештината (соке).
Потоа, сите ги спуштаат рацете на колена, а учителот се врти кон
учениците и поклонувајќи се вели „онегаи шимас“ (ве молам за
тренинг/асистенција), по што, учениците повторуваат поклонувајќи се.
Може и најстариот ученик да го замоли учителот за тренинг, по што сите
заедно повторуваат „онегаи шимас“. Потоа, сите стануваат, прво со
десната, па со левата нога и тренингот започнува.
Целата процедура се повторува и на крајот на тренингот, само што
наместо „онегаи шимас“, учителот вели „домо аригато гозаимашта“
(најсрдечно ви се заблагодарувам за наученото/за тренингот). Потоа
учителот може да каже „ојасуми насаи“ (имајте добра вечер), со што
тренингот и формално е завршен.
Пред духовната молитва учителот може да побара и медитација-„мокусоо“,
која може да почне со командата „хаџиме“ (почни), а прекинува со „јаме“
(стој).
Во „за реи„ се поклонуваме и по покажаната техника.

сенсеи И.Д.