Author koryuPosted on Categories ПочетнаСо вчерашниот семинар на тема Ханбо Гошинџутсу (самоодбрана со употреба на краток стап), речиси ги завршивме сите обврски во Буџинкан Македонија од програмата за оваа година.
Остануваат уште два редовни тренинзи, како и полагањето кое ќе се одржи во среда (30 декември). За моментите на семинарот и овој пат ќе ги споделиме импресиите на кохаи Сања Симонова што таа ги искажа на нашиот Форум:
„На моја голема радост, ’книгата’ на семинари за оваа година ја завршивме со ханбо. Љубовта кон ова оружје ми е од деновите кога вежбавме на паркет со дрвено и се сеќавам колку многу беше болно и каков звук создаваше кога ќе паднеше на подот. Неговата убавина според мене е во тоа што е ’скриено’ во многу предмети кои ние ги именуваме со други имиња: чадор, бастум, планинарски стап, сукало…
Како што кажа Сенсеи, ханбо-то е сосема легално, можеме да го носиме со нас секаде и во секое време. Да се владеат техники со вакво оружје е голема предност. Прво затоа што е доволно големо за да направи голема штета на агресивниот напаѓач, која не мора да биде видлива за око, а истовремено е доволно мало за да може да се ’спакува’ за носење со нас. Ханбо-то е мало, а големо нешто.
Како што кажа Сенсеи, ханбо-то е сосема легално, можеме да го носиме со нас секаде и во секое време. Да се владеат техники со вакво оружје е голема предност. Прво затоа што е доволно големо за да направи голема штета на агресивниот напаѓач, која не мора да биде видлива за око, а истовремено е доволно мало за да може да се ’спакува’ за носење со нас. Ханбо-то е мало, а големо нешто.
На семинарот бевме осуммина и поминавме осум кати – која од која поубава. Иако првично мислев дека ќе започнеме со основните ставови и форми со кои веќе сум се сретнала, Сенсеи не изненади со тоа што ни кажа дека ќе вежбаме конкретни сценарија за одбрана од различни последователни удари, фатови за дел од облеката, или, пак, обиди оружјето да ни биде одземено. Катите беа ’со карактер’, што би рекол семпаи Марко. Можеше да се почувстува експлозивниот потенцијал на оружјето, а болката при контактот се чувствуваше постојано. Тоа беше најверниот доказ за неговата ефикасност.
Атмосферата за време за целиот семинар беше одлична и секој се потруди да го даде најдоброто од себе. Интензитетот на тренингот допринесе постојано да се менува бојата на лицето кај почетниците, а кај постарите ја зголемуваше сигурноста, брзината и владеењето на ова оружје. Многу е убаво чувството кога за нешто што го сметаш за познато, ќе откриеш некое ново движење кое прави голема разлика и ќе се почувствуваш воодушевено што повторувањето на одредена ката ти открива уште еден нејзин бисер, а ти создава уште поголема глад за понатаму!“
Уште еден успешно одржан семинар од серијата на зимските настани во Буџинкан Македонија. И овој пат, бројката на учесници не се спушти под десет, што значи дека се уште се негува високиот борбен дух меѓу членовите на Организацијата „Пат кон Сонцето“. 
телото). На настанот присуствуваа 15-тина учесници, од кои повеќето беа членови на Организацијата за изучување класични јапонски борбени вештини „Пат кон Сонцето“, или, пак, нивни блиски роднини и пријатели. 
Каталин Сореану, а на негово барање беше од затворен тип односно наменет само за напредните членови на неговото доџо. 
прашања, по што веднаш се фрливме на тренинг. Сценаријата кои ги работевме се токму оние кои најчесто се случуваат во реалност и освен тоа што вежбавме како треба да се поставиме во случај на напад, Сенсеи ни објасни и кои ситуации и кои положби треба да ги избегнуваме по секоја цена. А ако веќе се случат и како треба соодветно да се реагира. 
За мене ова беше четврта Работилница во континуитет. Секоја си има свои убавини и мигови за паметење, ама годинава имаше невидено дружење, зезање и компактност. Сите, ама буквално сите бевме како едно. Организациски поспремни не сме биле, делење на храна, вода и се што сме донеле беше како една мајка за сите да спремила и ставила на средина. Секој за секого за помош се најде и таква единственост, обединетост, љубов, посветеност, почит и лојалност се стекнуваат само во клубот. Кога пред сето ова стои еден навистина голем и исклучителен човек, кого сите го сакаме од дното на срцето, кој толку безпоштедно се дава и во најситните детали, не може, а да не се разблика во нас тој извор на константно подобрување. 
капка има во себе топлина која лекува, која бара да се исправиш, да сакаш, и да постоиш. Е тоа е таа алхемија од два дена во волшебниот рај наречен доџо. Не обично доџо, туку она нашето, на Буџинкан Македонија.“
своите импресии од викендот:
Сите беа на зборното место во договореното време. Којзнае и дали спиеле ноќта. По патот се чувствуваше неверојатно позитивна енергија и детски џагор (од нетрпение) да стигнат побрзо.