Буџинкан Македонија

Отсучи - семинар за големиот самурајски чекан

dovezenskiоктомври 16, 2019октомври 16, 2019Почетна

Хомбу Доџо-то на Организацијата „Пат кон Сонцето“ беше домаќин на уште еден неверојатен семинар посветен на големиот самурајски чекан – Отсучи.

Неделниот сончев ден беше како создаден за еден ваков настан. Топлото време невообичајно за овој период од годината го надополни уживањето за време на тренингот со нековенционалното самурајско орудие.

Учителот Игор Довезенски за време на семинарот ги предаваше положбите на борба со Отсучи, а потоа несебично ги сподели и борбените техники кои учесниците со најголемо задоволство ги воспримија.

Тоами - семинар за нинџа мрежа

dovezenskiоктомври 16, 2019октомври 16, 2019Почетна

Уште еден семинар за ракување со нинџа мрежа – Тоами, се одржа во саботата во дворот на Хомбу Доџо-то на Организацијата „Пат кон Сонцето“.

На настанот учество земаа шестмина членови на Буџинкан Македонија кои цели шест ипол саати ги вежбаа основните техники на фрлање на мрежата, како и борбените сценарија (Кати) со ова необично нинџа орудие.

Прекрасниот сончев ден беше како создаден за тренинг, а есента знае да биде посебно убава во дворот на Хомбу-то.

На крајот на семинарот, беше договорено следниот да се одржи на пролет и да биде дводневен, со цел уште подобро да се усовршат техниките со Тоами.

Патот на Шугенџа XI

dovezenskiоктомври 2, 2019октомври 4, 2019Почетна

Постојат многу причини поради кои ќе се памети единаесетото издание на „Патот на Шугенџа“. Според „скалата за тешкотија“, може да се каже дека после легендарниот марш Скопје-Хомбу и Хомбу-Кокино-Хомбу, ова беше трет на листата кога станува збор за напорот и случувањата по патот.

Инструкторот Игор Довезенски одлучи да ги сподели своите чувства во врска со овој епски семинар.

„Во 07.45 го напуштивме дворот на Хомбу Доџо-то и се упативме кон најдалечната точка од маршот – селото Кокошиње. Патот до Мургаш, а потоа и до врвот на Липац го изминавме рутински, без никаков замор. Ги искачивме и следните два рида на Манговица и се спуштивме во селото Пезово каде што имавме прекрасна средба со срна која излета како стрела од ниската дабова шума. По ова, со брз чекор поминавме и низ селото Кшање, од каде се упативме кон Кокошиње.

Веќе се наоѓавме на целосно непознат терен и движењето се одвиваше исклучиво според чувството за ориентација. Патот меѓу овие две села беше преку огромни ораници, без ниту една сенка, во време кога температурата беше највисока и сонцето најсилно печеше. Кај некои од моите ученици почна да се губи силата, а резервите со вода почнаа да исчезнуваат поради обилното потење предизвикано од напорот и топлината. И токму кога стигнавме во Кокошиње и кога требаше да ги надополниме резервите, дознавме дека единствената селска чешма речиси секнала поради сушата и негрижата на малиот број селани кои останале да живеат во овој суров предел.

Часовникот означи 14.00 часот, а нам ни преостануваше најдолгата и најтешката рута. Требаше да се поминат околу 20 километри до селото Коњух, преку ненаселен планински терен, исцртан со многу карпести долови, покриен со дабова шума и нискостеблести бодликави грмушки кои многу го успоруваат движењето. По десетина изминати километри, почнав да согледувам дека со успореното темпо поради теренот, тешко ќе успееме да стигнеме до патот во селото Коњух пред да не стемни. Му кажав на Саше Гацев дека попатната станица во селото Татомир ќе мора да ја скокнеме, од причина што тоа село се наоѓа на голема надморска височина, која што откако ќе ја искачиме, ќе треба повторно да се вратиме по истиот пат, при што ќе загубиме многу време. Во тие моменти помислив дека ако продолжиме, сепак можеби ќе имаме шанси да стигнеме пред ноќта да не зетекне во дивината. Со спуштивме во долот низ кој на моменти протекуваше мало поточе, кое од време на време се губеше низ песокливата површина. Се движевме брзо, меѓутоа неколкумина од моите ученици веќе почнаа да заостануваат. Колку и да се обидував да ги ’влечам’ со мојот брз чекор, сепак разликата меѓу мене и нив стануваше се поголема. Тука веќе знаев дека тешко ќе успееме да стигнеме до патот во селото Коњух и дека најверојатно ќе не стемни. Сепак, одлучив да дадам се од себе и да се обидам да ги донесам моите луѓе до целта на време.

18.30 часот. Според проценките до крајот на долот имаше уште околу 4 километри. Со темпото со кое ние се движевме по речните камења, ќе изминевме најмногу три до спуштањето на темнината. Тоа значеше дека ќе мора да залогориме на единственото место каде што има вода и каде што дивите животни ќе се спуштат во ноќта за да ја изгаснат својата жед. А веќе во главата почна да ми одзвонува звукот на волчјото виење кое доаѓаше од коријата додека се движевме меѓу селата Кокошиње и Татомир.
Донесов одлука да се искачиме на десната страна од долот, од страната на Шопско Рударе и по сртот на планината да се обидеме да најдеме некаков колски пат кој би можеле да го следиме и за време на ноќта. Тргнавме нагоре по стрмните ридови и по непроодливата шума. Пред нас се појавија козји патеки направени од животни кои се движат по планината. Насекаде гледав измет од диви животни, скелети од тревопасци, трагови на земјата од диви свињи. Гледав и молчев, за да не ги исплашам моите ученици.

Наеднаш едно од патчињата пред нас почна да се шири, а теренот да се расчистува. И тоа токму кога сонцето почна да заоѓа. Видов капка надеж и помислив дека ако имаме среќа, можеби тоа мало патче ќе не однесе до некое поголемо. Почнав да трчам напред и дадов наредба сите да ме следат. Заморот за миг исчезна, а болката во нозете ја снема. Трчав и гласно ги бодрев луѓето зад мене да ме следат. На семпаи Таки и на семпаи Благица им кажав да бидат ’посредници’ меѓу мене и останатите и да се движат на растојание од околу 20 метри меѓу нас. Но и покрај се, далечината меѓу мене и останатите се зголемуваше. Луѓето беа преморени, жедни, истоштени. Ми остана последната тактика за да ги натерам побрзо да ме следат. Да ги налутам. Да им го повредам егото. Да предизвикам инает кај нив. Се свртев и силно викнав:

– Зошто не ги слушате моите наредби, мајмуни едни, како мислите да Ве извадам од оваа дивина?
Тогаш еден од моите верни ученици ја загуби контролата и почна неконтролирано да вика и да се буни. Семпаи Благица остро му возврати да внимава на однесувањето, меѓутоа за мене тоа беше знак дека борбата со времето е загубена и дека ќе мора да преспиеме во оваа непозната, сурова и негостољубива дивина. Не смеев да дозволам да се нарушат односите меѓу моите ученици кои истовремено ги сметам за дел од моето семејство.

Следуваше најтешкиот дел. Да ги убедам дека ноќта ќе ја минеме тука и дека според правилата за преживување, штом падне мрак, мораме задолжително да се залогориме.
Брзо го разгледав теренот и најдов едно тесно долче, добро затскриено и што е најважно целото со суви гранки на дофат. Набрзина направив огниште, а за тоа време учениците собраа од сувите дрва на куп. Местото беше идеално избрано, а најважно од се ми беше да биде безбедно и да не предизвикаме пожар во шумата, бидејќи поради долготрајната суша тревата беше како барут сува. Се распоредија стражите и се собравме близу до огнот. Не заспав речиси ниту еднаш. Ги слушав разговорите меѓу тие што стражареа за да го следам нивниот морал. Им прозборував кога ќе им клапнеа очите, ги будев кога запаѓаа во сон. Внимавав да не се изгаси огнот. Со своето тело ги затоплував тие на кои им беше ладно. Се раздени. Им го повторив тоа што им го кажав претходната ноќ:

– Семинарот се претвори во вистинско преживување. Ние го направивме тоа за кое се обучувавме сите овие години. Преживеавме. Без посебна опрема со нас. Без оружје за заштита. Преживеавме со малкуте работи кои ги имавме при нас.

Сонцето почна да се искачува, а и ние по планината со густа дабова шума. По некое време во далечината се појавија првите куќи во Шопско Рударе…

На крајот уште ќе напоменам дека на овој семинар учество земаа седуммина Воини на Буџинкан Македонија. Во текот на првиот ден изминавме вкупно 52 километри за 12 часа. Кај двајца од учесниците се појавија здраствени проблеми проследени со мали халуцинации поради жедта. Нашето другарство односно нашата блискост повторно се покажа на дело.

За кратко време ќе се заборави болката во мускулите, ќе избледне чувството на неподносливата жед, ќе го снема студот во коските и спомените на борбата со големите песови (шарпланинци).
Засекогаш ќе остане во спомен другарството и пожртвуваноста што ја негуваме едни за други.
Болката е привремена. Славата е вечна. Токму како и почитта кон мајката природа. Нејзината сила секогаш ќе не потсетува колку е моќна, а колку сме ние мали“.

Еднодневен семинар за ШурикенЏутсу

dovezenskiсептември 23, 2019Почетна

Еднодневен семинар за ШурикенЏутсу се одржа во саботата во дворот на Хомбу Доџо-то на Буџинкан Македонија.

За време на настанот, учителот Игор Довезенски предаваше техники односно начини на ракување со девет различни типови на Шурикени.
Инструкторот особено внимание посвети на начините на држење на оружјето, а интересен момент беше и вежбањето на техниката на гаѓање од затскриена положба, која што учесниците многу добро ја совладаа.

Ембу на „Нинџа Клинци-те“ во Градскиот Парк во Скопје

dovezenskiсептември 16, 2019септември 16, 2019Почетна

Нинџа Клинци-те на Буџинкан Македонија повторно ги презентираа своите Нинџутсу вештини и по којзнае кој пат ги оставија без зборови сите присутни гости во скопскиот Градски Парк.

Демонстрацијата се одржа во саботата, во рамките на настанот „После Часови“, а во неа учествуваа осум членови на групата за дечиња од единственото Нинџутсу доџо во Македонија.

Како и секогаш, Ембу-то на Нинџа Клинци-те привлече најголемо внимание на настанот и ги собра најгласните аплаузи од публиката.

На крајот уште да му честитаме на инструкторот Таки Гаковски кој неуморно работи со најмладите членови на Буџинкан Македонија и дарежливо го споделува своето знаење со нив.

Уписи во Буџинкан Македонија

dovezenskiавгуст 23, 2019август 23, 2019Почетна

Дваесет и четврта година по ред, Организацијата за изучување самурајски и нинџа вештини „Пат кон Сонцето“ ги отвора вратите на доџо-то за новите кандидати кои имаат желба да навлезат во светот на традиционалните јапонски боречки традиции.

Нашата организација е единствената институција во Република Македонија каде што на едно место можете да вежбате Буџутсу и Нинџутсу, на начин како што векови наназад се вежбале во Земјата на Изгрејсонцето.
Во состав на „Пат кон Сонцето“ се наоѓаат доџо-ата за нинџутсу „Буџинкан Македонија”, потоа „Корју Доџо“ во кое се изучува Даито рју Аикиџуџутсу, како и „Катори Македонија“ во кое што можете да ја вежбате најстарата документирана јапонска боречка вештина – Теншин Шоден Катори Шинто рју Буџутсу.

Иако „Буџинкан Македонија“ врши уписи во текот на целата година, сепак месецот септември е најповолен момент за да отворите една нова страница од Вашата животна историја.

Ве известуваме дека првиот час за почетниците ќе се одржи на 3-ти септември, а воедно Ве покануваме во текот на месецот да не посетите и да извежбате еден бесплатен односно пробен час, колку да ја почуствувате атмосферата што владее во нашето доџо.

За тие што се уште не се запознаени со нашата работа, Буџинкан Македонија е основана на 02 јули, 1995 година и засега е единствениот клуб во нашата држава признаен од страна на поглаварот на Буџинкан, соке Масааки Хатсуми.

Важиме за еден од најдинамичните клубови во Европа со многубројно и активно членство и со најмногу активности организирани во текот на целата година. Во рамките на доџо-то постојат повеќе секции за возрасни (од 13 до 113 години), но и за деца (од 5 до 12 години).

Повеќе информации за нас можете да добиете на следниот линк: www.koryu.mk

Ве молиме доколку имате прашања, не двоумете се да не контактирате преку daito_macedonia@yahoo.com или на 072 307 442

Заврши единаесетото издание на „Летниот Нинџа Камп“

dovezenskiавгуст 22, 2019август 22, 2019Почетна

Осумнаесет учесници го одбележаа единаесетото издание на „Летниот Нинџа Камп“, што се одржа како и секоја година во Хомбу Доџо-то на Организацијата за изучување на класични јапонски боречки вештини – Пат кон Сонцето.

Тема на овогодинешниот настан беа школите Гјокко рју Кошиџутсу, како и техниките со оружје (Кусари Фундо и Кјокетсу Шоге) од школата Тогакуре рју Нинџутсу.

Легендарниот настан уште еднаш го оправда својот епитет дека важи за еден од најдинамичните и најжестоките семинари кои се организираат во Буџинкан Македонија, а истовремено ги зближува и поврзува сите членови на доџото.

На последниот ден од кампот, учителот Игор Довезенски ги обзнани темите за 2020 година – Такаги Јошин рју Џутаиџутсу (Окуден Гата) и Кукишинден рју Хаппо Бикенџутсу (Рокушаку Бо).

Летен Нинџа Камп. Легендарен настан кој останува врежан во секое Воинско срце!

Одржан третиот летен „Детски Нинџа Камп“

dovezenskiавгуст 22, 2019август 22, 2019Почетна

Третиот летен „Детски Нинџа Камп“ донесе нови авантури и уште повеќе го зголеми знаењето кај нашите најмлади вежбачи.

За време на седумдневниот велелепен настан, Нинџа Клинците на Буџинкан Македонија имаа можност да ја вежбаат школата Шинден Фудо рју Дакентаиџутсу, како и техниките со средновековното јапонско оружје – Кусари Фундо.

Убавата атмосфера и одличниот тренинг беа надополнети со прекрасните дружења, екскурзии, како и неверојатната караоке забава која традиционално се одржува за време на последната вечер од настанот.

Се гледаме следната година на четвртото издание на кампот.

Одржан „Живот во Дивината VI“

dovezenskiјули 23, 2019јули 29, 2019Почетна

Викендов што измина се одржа предпоследниот семинар од серијата „Живот во Дивината“. Овој настан, заедно со „10.000 П.Н.Е.“ и „Начини на Зимско Преживување“ се единствените во моментов кои се специјализирани и посветени на сите членови на Буџинкан Македонија кои сакаат подлабоко да навлезат во тајните на Нинџутсу односно кажано попрецизно – на техниките на преживување во природа.

По шесте претходни „Живот во Дивината“ семинари, каде што учесниците ги совладуваа техниките за преживување на планини пониски или повисоки од 1000 метри, како и на организирано живеење покрај река, во шума и во пустински услови, шестото издание не донесе во дивиот предел на Преспанското Езеро поточно на самиот брег на селото Коњско.

Ги објавуваме импресиите на двајца од учесниците на овогодишниот настан.

„Преубав беше секој момент од семинарот. Од пристигнувањето на местото, па се до заминувањето. Само што стигнавме на брегот на езерото, веднаш се зафативме со подготовка на засолништето и на храната. Секој со своја задача, а сите за иста цел. Некои собираа суви гранки за оган, други го месеа тестото без квасец, трети ловеа жаби и риби. Добивме премногу лекции за тоа како можеме да ја искористиме природата за да организираме живот покрај езерото. Заедно со нас, постојано работеа и дечињата на Сенсеи: Косара, Ксенија и Петарче. Чуваа и стража и ниту еднаш не се пожалија. Иако се се уште деца, сепак и во нив гледам мали Воини.
Овој пат бидејќи бевме помала група, стража чуваше и Сенсеи. За мене беше голема чест Сенсеи да ме чува додека спијам. Кога легнав во вреќата, не можев да престанам да гледам кон ѕвездите. Тоа за мене беше поглед како од хотел од милион долари. Мислев дека на дофат ми беа сите тие небесни тела. Целиот универзум како да беше пред мене. Се беше магично“ – семпаи Михаил Дракалски.

„Многу пати сум пишувал за семинарите во кои се изучуваат техниките за преживување во природа и сум бил на многу од нив, но за време на последниов почуствував како да добив еден вид на лично просветлување. Не дека за мене имаше многу нови работи, туку едноставно овој пат како целосно да ги разбрав и со умот и со срцето. Сенсеи неколку пати го повтори правилото на ‘Петте Прсти’ кое го има кажувано и порано. Тие пет правила ни се потребни за да преживееме во било какви услови во природата. Но што правиме кога ќе се вратиме назад во цивилизацијата? Тука, сите овие пет основни работи за преживување се ‘загадени’. Сите овие пет основни работи кои се потребни за живот – ние бесповратно ги уништуваме“ – семпаи Владимир Антовски

На крајот, уште сега би сакале да го најавиме последниот „Живот во Дивината“ што ќе се одржи во 2020 година во полустепите на Овче Поле.