Interview with shihan Steffen Frohlich

Posted on Categories Uncategorized

I made this interview with shihan Steffen Frohlich during his seminar in Macedonia (01/02.11.2008)
                                                                                      Igor Dovezenski

Igor Dovezenski: Mr. Frohlich, do you remember how you got infected with the so-called ninjutsu „virus“?
Steffen Frohlich:

When you are young the bodily aspect of martial arts fascinates you.
Bruce Lee made me start with karate in 1975 and I have spent much time
on various championships. I was at the same time searching for
backgrounds, so I visited France and Yugoslavia for many times to train with well – known teachers.
Through
Albrecht Pflüger, a karate pioneer, I came across the foundations of
Budo and developed my interest in other martial arts. Starting from
Jujutsu in alliance with Yoga, than involving different meditative
forms, following Philippine stick fighting with J. Cui Brocka, finally
in Germany 1982 I have been faced with the almost unknown martial art
ninjutsu for the first time.
It
has been a stony path from the first contact with this mystic martial
art, until the first contact with the grandmaster. In 1983, a small
group of people who were fascinated of ninjutsu arose and everyone had
a different belief of how the training should be conceptualised and of
the essence of ninjutsu.
In France, there was Sylvain Guintard, a famous teacher at that time, who had a contact to Japan.
I own him a lot, including the introduction to spiritual teachers. He
has been a shugendo – priest and a first class sword master.
Together with him I met Soke Masaaki Hatsumi in 1987 in England at the first European Taikai. It was then when I was introduced to Soke.
This was the beginning of an absolute new life in every regard.

Igor Dovezenski: You are the founder and chairman of I.N.A.G.. What kind of organization we are talking about?
Steffen Frohlich:

This is easy to explain. At the beginning of the 80ies it was important
to form a syndicate. We called it Incorporated Ninjutsu Association
Germany, short INAG. This community effected many positive things. Many
interested people found a dojo through the INAG and many teachers the
needed training sites. Because of the strength of this community it was
possible to invite Soke two times to Germany
to the Taikai and to sell his magazine Sanmyaku. It would be inadequate
if I show off with more positive effects. Primarily, the future of
Bujinkan will show us the importance of a strong company in this
community. Lately, many dojo- and interested groups come together, just
as the INAG did with the open structure BUJINKAN DEUTSCHLAND. There is
no a formal community or any other akin – only Sokes Bujinkan in Japan is deciding, as long as a teacher teaches his way.
Many countries that didn’t work similar to this way are on the track to catch up.

Igor Dovezenski: In Germany, there is a relatively good collaboration among Bujinkan dojo-s. How did you achieve that?
Steffen Frohlich:

It is important to grow up together and learn from each other. So, we
have never missed an opportunity to talk about common interests while
we had meetings (Shidoshi Kai). Therefore, it was possible to arrange
two Taikai together with Soke in Frankfurt am Main, and in 2008, a
Taikai of all 10 Dan-s in Reutlingen.
Even when people got different ideas, they should never lose respect for each other – thats the secret!

Igor Dovezenski: What do you think about Soke Hatsumi’s “Buyu” concept?
Steffen Frohlich:
 
The life in Sokes real Bujinkan Budo is coined intuitive. A person
gets a possibility to bloom and is under development that comes
straight from the heart. Soke talks about a big family that should
break international borders and human bounds, and to live in peace with
each other. He teaches us that from the aspect of martial arts, it is
easy to gain positive energy. So, he founded a structure in our family
to realize that. His graduation system is beyond other martial arts
systems and also evaluates in a different manner. First the technique
feature counts, later more and more the mental features. He sees people
as individuals to whom he gives the possibility to become different,
fully developed ones. He is talking about a process of developing into
a wise person who rests in oneself and who brings tolerance,
comprehension, compassion and harmony for oneself and his environment.

Igor Dovezenski: This year theme is “no theme”. How do you perceive it?
Steffen Frohlich:

The taoist teaching tends to achieve comprehension and the conversion
to yin – yang, the differences and the relations to each other. Here we
need an open heart, and of course attendance – so it would be possible
for us to develop the needed Space – Spirit – Feeling. The differences
and their values taught us to understand Yu Ko – the cooperation,
finding and playing together with the dragon and tiger of our
personality – the understanding of our body and soul.
Because
of the last years Densho and Senseis teaching, we became able to
understand how to open (KUKAN NO SUKI) and how to close (KUKAN NO TATE)
the mental door.
Sensei said that we trained that in the exterior block (OMOTE). This year we want to turn to the interior block.
To
study this there is no need for a Ryu as a theme, so said Sensei.  We
should deal freely and unbound with the basics and foundations, which
we need to work out and understand. Also, the teachers on their own
responsibility should teach the whole spectrum of Bujinkan.

Igor Dovezenski: According to you, what is a direction Bujinkan is moving to?
Steffen Frohlich:

I am a positive and optimistic person and that is the way I see the
upcoming education. It is important that the teachers talk to each
other. It is not that I live in my own dreamland so that I do not know
that this is not going to be easy. We have to learn that we need a lot
of tolerance and understanding.
We
are a normal family. The most important thing is a good workout with a
good teacher. For many years I am in profound contact with Soke. He
once said: If a real searching person meets a real giving other, then
paths will come together.
Soke
changed my life altogether.  When he is talking to me he wants
naturalness. We were talking in April about the big changes in the
world and the expecting consequences.
For
him it is important that people understand his teachings right. We
should teach true Budo and teach our students the real values. If the
so called family of the Bujinkan teaches values like tolerance, trust
and harmony, then his lifework was not in vain.

Интервју со шиханот Штефен Фролих

Posted on Categories Списание

Шидоши Игор Довезенски го направи ова интервју со Штефан Фролих за време на неговиот семинар во Македонија (01/02.2008)

ИД: Господине Фролих, дали се сеќавате како се „инфициравте“ со т.н. нинџутсу „вирус“?
СФ:

Кога сте млад, ве фасцинираат телесните аспекти на боречките вештини.
Брус Ли придонесе да започнам со карате во 1975, по што доста време
учествував на различни првенства. Истовремено ги истражував корените.
Така, патував во Франција и Југославија многупати, каде тренирав со
познати учители.
Преку
Албрехт Флугер, пионер во карате, се запознав со основите на будото и
започнав да се интересирам за боречките вештини подлабоко. Започнувајќи
со џуџутсу и јога, а потоа и различни медитативни форми, продолжувајќи
со филипинските вештини со стап со Ј. Куј Рока, конечно во Германија во
1982 за прв пат се сретнав со скоро непознатата боречка вештина во тоа
време-нинџутсу.
Беше навистина
трнлив патот од моментот кога за прв пат се сретнав со оваа мистична
вештина до првиот контакт со големиот мајстор. Во 1983 година се
создаде мала група луѓе кои беа фасцинирани од нинџутсу и секој од нив
имаше различно верување за тоа како да биде концептуализиран тренингот,
како и за самата суштина на вештината.
Во
Франција се наоѓаше Силваин Гуинтард, познат учител во тоа време, кој
имаше контакти со Јапонија. Јас нему му должам многу, вклучувајќи го и
запознавањето со духовните учители. Тој беше шугендо (свештеник) и
првокласен борач со меч.
Преку него јас го запознав Соке Масаки Хатсуми во 1987 во Англија, на Таи Каи. Тогаш бев претставен пред Соке.
Тоа беше почетокот на апсолутно нов живот за мене во секоја смисла.

ИД: Вие сте основач и претседавач на ИНАГ. За каква организација се работи?
СФ:

Ова се објаснува лесно. На почеток од 80-тите беше важно да формирате
синдикат. Ние го нарековме Севкупна Нунџутсу Асоцијација на Германија
(анг. ИНАГ). Оваа заедница иницираше многу позитивни нешта. Многу
заинтересирани луѓе преку ИНАГ најдоа соодветни места за тренинг
(доџо), а многу учители свои места за предавање на вештината. Поради
силината на оваа заедница беше возможно да се покани Соке на Таи Каи во
Германија два пати, како и да се печати  неговото списание „Санмјаку“.
Би било несоодветно да се фалам со многуте позитивни ефекти. Најважно
од сé, иднината на Буџинкан ќе ни ја покаже важноста на силната
организација. Во последно време многу доџо-а и заинтересирани групи се
соединуваат, исто како што направи ИНАГ со отворената структура
Буџинкан Германија. Не постои некаква формална структура, за сé решава единствено Буџинкан Доџо на Соке, сé додека учителите го подучуваат неговиот начин.
Многу земји кои до сега не работеа на овој начин се на пат да го постигнат истото ниво.

ИД: Во Германија постои релативно добра соработка помеѓу доџо-ата на Буџинкан. Како го постигнувате тоа?
СФ:

Важно е да растете заедно и да учите еден од друг. Така, ние никогаш не
пропуштаме прилика да зборуваме за заедничките интереси додека имаме
состаноци (Шидоши Каи). Токму затоа беше возможно да организираме два
Таи Каи заедно со Соке во Франкфурт и во 2008 уште еден Таи Каи со сите
10-ти Дан-ови во Ротлинген.
Дури и кога луѓето имаат различни идеи не треба да ја изгубат почитта еден кон друг – тоа е тајната!

ИД: Што мислите за „БуЈу“ концептот на Соке Хатсуми?
СФ:

Животот во вистинското Буџинкан Доџо на Соке е повеќе интуитивен.
Човекот добива можност да расцути и да се развива директно од срцето.
Соке зборува за големо семејство кое ги крши меѓународните граници и
човечките препреки и живее во мир. Тој нé учи дека од аспект на
боречките вештини возможно е да добиете позитивна енергија. Следствено,
тој формираше структура за да го оствари тоа. Неговиот систем на
оценување ги надминува системите во другите боречки вештини и,
меѓудругото, евалуира на посебен начин. Најпрво се оценуваат техничките
способности, а подоцна и менталните. Тој ги гледа луѓето како индивидуи
на кои тој им дава можност да станат поинакви, сосема развиени и
свесни. Тој зборува за процес на развој во мудра личност која е во мир
со самата себе и која е толерантна, која ги разбира луѓето,
сочувствителна и која носи хармонија за себеси и за средината во која
се наоѓа.

ИД: Овогодинешната тема е „Нема Тема“. Како гледате на тоа?
СФ:

Таоистичкото учење се стреми да постигне разбирање и конверзија во
Јин-Јанг, за разликите и меѓусебните релации. Нас тука ни треба
отворено срце и се разбира – присуство, за да биде возможно да го
развиеме потребното Простор – Дух – Чувство. Разликите и нивните
вредности нé учат како да ја разбереме соработката, самоспознавањето и
играњето заедно со змејот и тигарот во нашата личност. Всушност,
разбирањето на нашето тело и дух.
Благодарение
на минатогодишното Деншо и учењата на Сенсеи, ние станавме способни да
разбереме како да ја отвориме (Кукан Но Суки) и како да ја затвориме
(Кукан Но Тате) нашата ментална врата.
Сенсеи вели дека тоа го трениравме со надворешните аспекти (Омоте). Оваа година сакаме да се посветиме на внатрешните (Ура).
Тој
вели дека за да се научи тоа не е потребна Рју како тема. Ние треба да
се справуваме слободно и без препреки со основите на кои, всушност,
треба да работиме и да ги разбереме. Исто така, учителите во Буџинкан
на нивна сопствена одговорност треба да подучуваат за целиот спектрум
на Буџинкан.

ИД: Според Вас, во која насока се движи Буџинкан?
СФ:

Јас сум позитивна и оптимистички настроена личност и токму така и го
гледам понатамошното развивање на Буџинкан. Важно е учителите да
зборуваат меѓу себе. Не живеам во соништата и знам дека ова нема да
биде лесно. Мораме да научиме дека ни е потребна голема толеранција и
разбирање.
Ние
сме нормално семејство. Најважната работа е добар тренинг со добар
учител. Веќе многу години сум во продлабочен контакт со Соке. Тој еднаш
рече: „ако човек кој вистински бара, сретне друг човек кој вистински
дава, патиштата ќе им се спојат“.
Соке
целосно го смени мојот живот. Кога тој зборува со мене сака природност.
Ние зборувавме во април (2008) за големите промени во светот и за
последиците кои нé очекуваат.
За
него е важно луѓето правилно да го разберат неговото учење. Ние треба
да подучуваме вистински Будо и да ги научиме нашите ученици на
вистинските вредности. Ако семејството ги учи вистинските вредности
како што се толеранција, доверба и хармонија, тогаш насоката е
гарантирано добра.

Закони кои се однесуваат на јапонските селани / Гонин Гуми 五人組み

Posted on Categories Списание

Методи на контрола во селата

Гонин Гуми (五人組み) биле групи од
пет домаќинства кои имале колективна
одговорност во времето на администрацијата (бакуфу) во владата на шогунот
Токугава.

Официјалната политика на администрацијата на Токугава
била да го истакне развојот на земјоделството на сметка на трговијата и
индустријата. На овој начин, како производители од кои директно зависи функционирањето
на целиот поредок, селаните биле втори во социјалната хиреархија која се
состоела од четири класи. Во реалноста, фармерите не биле ништо повеќе отколку
пиони кои ја одржуваат економската стабилност од страна на бакуфу и нивните
господари (даимјо). За таа цел,
биле донесувани различни мерки за нивна контрола.

На фармерите им било дозволено да се преселуваат од една
област во друга и да се жалат директно на повисоките органи доколку им била нанесена
неправда од господарот или судијата во областа каде што живеат. На овој начин, тие
биле искористувани за да информираат за прекршоците на службениците, со што уште
повеќе се зголемувала контролата на бакуфу. Истовремено, администрацијата била
многу ревносна во собирањето на даноците од селаните.

Гонин Гуми-те биле должни да се спротиставуваат на
скитниците и бандитите, но и да организираат заедничка одбрана против ронин-ите
(самураи талкачи). Имале водач кој бил избиран од домаќинствата, но некогаш бил
и назначуван и од самата власт. Групите не секогаш биле составени од пет
домаќинства. Во некои области, тие броеле шест, а некогаш и десет домаќинства.

 Законик за Гонин Гуми од 1632 година

1.      
Доколку некој во групата од петмина ја злоупотреби
службената должност, мора да биде пријавен без да се прикриваат фактите.

2.      
Доколку некој од групата од петмина не успее да си ги плати
своите годишни даноци или да ги обезбеди услугите кои се потребни, групата мора
веднаш да ја поправи ситуацијата.

3.      
Доколку некој од групата од петмина избега, останатите
мора брзо да го најдат и да го вратат (во првичното место на живеење). Доколку
не го обезбедат и вратат бегалецот, тогаш групата од петмина ќе биде виновна.
(Ова е типична колективна одговорност која одлично функционирала з.м.)

4.      
Никој од групата од петмина не смее ниту да праша да
работи надвор од назначената територија, или, пак, да работи во рудник во друга
област. Доколку посака да работи во место кое е дозволено, тогаш мора да обезбеди
дозвола од властите на време.

5.      
Доколку некој од групата од петмина е извонредно силен,
овој факт мора да биде пријавен.

6.      
Членовите од групата од петмина не смеат да дозволат на
некој кој е во бегство или на непознат кој е сомнителен, без разлика дали се работи
за маж или жена, да престојува во нивната куќа. Не смеат ниту да обезбедат
сместување за било човек што не го познаваат. Во случај непознатиот да е курир за
брза достава на пошта, сместувањето може да биде обезбедено откако ќе се
провери сандачето со писма.

Доколку некој ги прекрши одредбите погоре, тоа мора да
биде пријавено во канцеларијата на главниот на селото (шоја) без одолговлекување. Водачот
на селото мора истото да го пријави веднаш во локалната судска канцеларија (тедаи).
Доколку има било какво прекршување на гореспоменатите закони, ние членовите на Гонин
Гуми ќе бидеме виновни. Доколку веднаш се пријави прекршокот, ние нема да имаме
непријателски чувства кон прекршителите.

За потврда на горенапишаното, ги ставаме нашите печати
како Гонин Гуми.

Закони за Воинските Домаќинства / Буке Шохато

Posted on Categories Списание

1.      Проучувањето на литературата и
практикувањето воени вештини, вклучително стрелаштвото и јавањето, мора да се
негуваат истрајно.

„На левата рака литературата, на десната користењето на оружје“ (според
традицијата, левата има предност над десната) било правилото на предците. Двете
вештини мора да се проучуваат паралелно. Стрелаштвото и јавањето се основни
вештини за сите воини. Се вели дека војната е проклетство. Но, до војна доаѓа
само кога е неизбежно. Во време на мир, не заборавај ја можноста од немири.
Вежбај и спремај се.

2.      Избегнувај пиење и развратни забави.

Постоечкиот код строго ги забранува овие нешта. Особено кога се ужива во
развратен секс или станува зависен од коцкање – тоа креира основа за уништување
на се што се поседува.

3.      Toj што ги крши законите не смее да се
крие во било чиј посед.

Законот е основа на социјалниот ред. Разумот можно е да се прекрши во име на
законот, но законот не смее да се прекрши во име на било која причина. Било кој
што го крши законот, мора да биде најстрого казнет.

4.      Даимјо-ите, пониските кнезови (шомјо) и сите земјопоседници под нив
(кјунин) мора веднаш да ги протераат од нивниот посед сите жители и воини кои
се обвинети за предавство или убиство.

Секој што ќе толерира вакви прекршоци, од предавнички карактер, самиот станува
инструмент за уништување на нацијата и е смртоносен меч што го уништува
сопствениот народ. Како може ова да се толерира?

5.      Од овој момент, не дозволувај на луѓе од
надвор да престојуваат или живеат под твоја власт. Ова не се однесува на оние
кои
веќе живеат на
твојот посед.

Секоја средина си има свои обичаи, различни од другите. Ако некој посакува да
ги открие тајните на својата средина од која потекнува, тоа е знак дека ќе
очекува услуга за возврат.

6.      Замоците на разните владенија може да
бидат поправани, под услов тоа
да биде пријавено. Нови конструкции од било каков тип се строго забранети.

Замок чиј парапет надминува
десет стапки во височина и 3.000 стапки во должина е лош за владението. Стрмни
ровови и длабоки мочуришта се причина за големи бунтови.

7.      Ако се прават промени или се создаваат
фракции во соседни владенија, тоа мора веднаш да се пријави.

Луѓето имаат тенденција да формираат фракции, но ретко ги постигнуваат своите
цели. Има и некои кои (за нивните фракции) се противат на своите господари или
татковци и влегуваат во расправи со соседни села. Бесполезно е да се влегува во
(бесмислени) промени, кога имаме поставени примери за следење.

8.      Не е дозволено тајно склучување бракови (без одобрение од бакуфу).
 
Бракот е симбол на хармонијата меѓу јин и јанг и не смее лекомислено да се
влегува во него. Триесет и осмиот хексаграм куеи (од Книгата на Промени), вели:
„Бракот не смее да се склучи за да се создадат немири. Дозволи потребата на
машкото и женското едно за друго да биде задоволена.  Ако немирите се неизбежни, тогаш правилното време поминало.“

Поемата „Млада Праска“ од Книгата на Оди вели: „Кога мажот и жената ќе
согледаат што е правилно и ќе се земат во правилно време, нема да има немажени
жени во земјата.“
Да се создаде сојуз на фракции преку брак е корен на секое предавство.

9.      Посетите на даимјо-ите (санкин) во Едо,
мора да ги следат сле
дниве
регулации:

Шоку Нихонги (Хрониките на Јапонија, продолжение) содржи регулација која вели
дека „Освен поверениците за некоја официјална должност, на никој не му е
дозволено да го собере својот клан. Освен тоа, никој не смее да има повеќе од
дваесет коњаници во својата придружба во границите на главниот град… “.
Според тоа, не е дозволена придружба од голема група на воини. За даимјо-ите со
промет од 1.000.000 коку до 200.000 коку ориз, не повеќе од дваесет коњаници
смеат да бидат дел од неговата придружба. За оние чиј промет е 100.000 коку или
помалку, бројот е пропорционален со нивните заработки. Во официјални посети,
бројот на луѓе кои се во придружбата е пропорционален со рангот на секој
Даимјо.

10. Регулациите во врска со материјалот на
облеката не смее да се прекршат.

Кнезови и вазали, претпоставени и потчинети, мора
да ги запазуваат нештата кои се правилни за нивните позиции во животот. Без
дозвола, никој потчинет не смее да носи фин бел дамаск, бела свила, пурпурни
свилени кимона, пурпурни свилени рабови или кимоно со ракави кои не носат
клански грб. Во последно време, потчинетите и војниците почнаа да носат богат
дамаск и свила. Ова не беше санкционирано од стариот закон, но сега мора да се
чува во границите на дозволеното.

11. Личности без ранг не смеат да се
превезуваат со паланкини.

Според традицијата, на одредени семејства им било дозволено да се превезуваат
со паланкини без добиена дозвола, но имало и случаи други да добиваат вакви
дозволи. Во последно време, обични потчинети и војници почнаа да се превезуваат
во паланкини, што е недозволиво. Од овој момент натаму, Даимјо-ите на разни
владенија, нивните блиски роднини и нивните истакнати службеници може да се
превезуваат со паланкини без посебна дозвола. Додатно, доктори, астролози и
личности над 60 години и оние кои се болни или инвалидизарни може да се
превезуваат со паланкини по обезбедување на посебна дозвола. Ако потчинетите и
војниците продолжат со оваа практика, нивните претпоставени ќе одговараат.
Горенаведените рестрикции не важат за дворските аристократи, високи Будистички
свештеници и оние кои ја избричиле главата.

12. Самураите од сите владенија мора да
практикуваат скромност.

Кога богатите гордо го покажуваат нивното богатство, сиромашните се засрамени
заради тоа што не се како нив. Ништо не може полесно да го расипе јавниот морал
од ваквото однесување; Според тоа, најстрого се забранува.

13. Кнезовите од сите владенија мора да одберат
способни луѓе за нивната официјална администрација.

Правилниот начин за раководење со земја е да се одберат правилните луѓе. Ако
одреден кнез јасно ги воочува грешките и доблестите на
неговите потчинети, може да дели соодеветни награди и казни. Ако владението има
квалитетни луѓе, ќе се развива подобро. Ако нема квалитетни луѓе, осудено е на
пропаст. Ова е предупредување кое ни е оставено во наследство од мудрите
предци.

                      Внимателно
следи ги наведените правила.
                       Прва
година од Гена (1615), седми месец

По линијата на сечивото до Јондан (Полагање за 4 Дан)

Posted on Categories Списание

-Ок, рече Папа Сан на крајот од првиот ден на семинарот. Тоа што сакав
да видам, го видов на тренингот во четвртокот, денес видов и дека си
способен лесно да се одбраниш од еден противник. Тоа што сакам следно
да го направиш, е да се одбраниш од тројца противници одеднаш. Одбери
тројца.
-Марко, Марјан и Александар, реков, или барем така бев убеден. Ги
одбрав овие тројца, знаејќи дека станува збор за луѓе со високи морални
вредности, чесни, а истовремено и добри „техничари“ во доџо-то.
Личности кои знаат како да нападнат и кои никогаш не удираат во празно.

-Добро, рече Папа Сан. Сакам од вас тројца да напаѓате најдобро што
знаете и умеете. Потоа не погледна сите четворица и рече – Доколку
некој од вас биде погоден во нос или во очи, вие сте исфрлени од игра.
Можете да почнете.
-Александар, земи нож, изустив, покажувајќи на дрвеното танто на подот.
Во тој момент мојот мозок се исклучи целосно.
Тишина…
Единствено што чуствував за време на борбата беше дека напаѓачите се
лесни како пердув и дека ги фрлам на сите страни со невидена леснотија.
Чуствував голема сила, мислев дека можам да подигнам огромна карпа без
никаков напор, но и истовремено да фатам пеперутка во лет без да ги
повредам нејзините нежни крила. Целосна контрола врз моето тело.
Контрола врз противниците и просторот. А нападите ми делуваа спори како
на забавена снимка. И тоа што најмногу ме замисли отпосле. Способност
да убиеш за неколку секунди доколку животот ти е во опасност.
Да не ја прегледав снимката кога си заминав дома, немаше да знам дека
во групата што ме напаѓаше, воопшто не бил Марјан, туку Зоки. Немаше да
знам дека за кратко време го одземав ножот од Александар, и дека,
додека тројцата ме напаѓаа, сечев и бодев со него по нивните тела.
Немаше да знам дека не примив ниту еден удар по моето тело. Немаше да
знам дека почнаа да скокаат врз моите нозе, а дека јас се ослободуваав
повторно и повторно…
-Доволно рече Папа Сан, само да знаете дека сите бевте погодени со
ножот по неколку пати, а вие сепак станувавте и продолжувавте да се
борите, ги прекори тој моите напаѓачи.
-Сега, продолжи стариот, гледајќи ме со неговите продорни сини очи,
треба да го избегнеш мечот. Тој го подигна бокенот високот во положба
Даи Џодан но Камае и замавна со сета сила кон мојата глава. Се обидов
да избегнам со Саншин Сабаки но…банг, бев погоден во клучната коска.
Готово е, помислив. Мојот ум, кој дотогаш беше како мирно езеро, беше
разбрануван со фрлениот камен кој почна да предизвикува се повеќе
бранови. Не смеев да го дозволам тоа. Мислев дека првиот пат шиханот
само ќе ми објасни како треба да избегнувам, и како тој планира да ме
нападне, но…грешката беше моја. Биди спремен кога пред тебе стои
нинџа, вели старото правило. 
Застанав повторно пред него, но сега со енергија која се расипува на
сите страни. Преку техника на дишење се обидов да го вратам мојот мир
назад. Диши длабоко на нос, издишувај длабоко на уста. Но, немаше
време. Вториот удар дојде уште побрзо од првиот. Овој пат бокенот
заврши во мојата глава. Одглумив дека правам укеми, но всушност бев
покосен од силниот удар. За момент ми се стемни, но веднаш станав како
ништо да не се случило. Иако, обложен со 4 мм сунѓер, во внатрешноста
на бокенот се наоѓаше солидно парче дебело буково дрво.
Опушти се, рече шиханот и повторно замавна. Овој пат се извлеков без да ме допре. Некоја сила ме исфрли наназад.
-Повторно, рече Папа Сан. Знаев зошто не е задоволен. Го избегнав
ударот, но бев премногу далеку од него. На тој начин, ќе може да ме
нападне повторно.
Следниот удар дојде веднаш, повторно без предупредување. Само малку ме
закачи по рамото. Повторно не успеав. Ако ударот беше нанесен со
катана, ќе искрварев за кратко време.
Имав уште една шанса. Овој пат го сменив местото. За време на тестот ја
чуствував енергијата на луѓето позади мене. Ја нарушуваа мојата
енергија со нивните измешани чуства. Застанав мирно и се опуштив.
Повторно, невидливата сила ме помдрна само малку во страна. Ги извртев
колковите и вешто го избегнав ударот на шиханот. Бокенот помина покрај
моето лице без да ме допре.
-Одлично, рече Папа Сан. Што се однесува до мене, ти од денес имаш Јондан (4 Дан).
Почнав да се поклонувам на сите страни, додека моите ученици ми
честитаа и ме удираа по рамо. Дури сега почнав да се враќам во
реалност. Малку бев исплашен поради една работа. Се чуствував како
празна вреќа. Никакви емоции. Никаков израз на лицето. Јас ли сум овој?
Јас, кој секогаш „вриел“ од емоции?
Заминав дома. Мојата сопруга ја пушти снимката на малиот екран на
телевизорот. Гледав што се случува. Како да не ми се случувало мене. Не
се сеќавав на ништо. Гледав како ги расфрлам напаѓачите на сите страни.
Како го земам Марјан (во првиот дел од тестот при одбраната од еден
напаѓач) со едната рака и преку грб го префрлам во другата рака и потоа
го фрлам на земја. Како да е кукла наполнета со слама, а не човек од
крв и месо.
Го исклучив телевизорот набрзина. Се обидов да погледнам преку очите на
луѓето кои присуствуваа на моето полагање за 4 Дан. Знаев, дека кога
гледаш од страна ти доаѓат 1000 сценарија во глава за тоа што би можел
да направиш. Но не знаев дали тие знаат колку е тоа тешко кога не си
гледач туку учесник во борба.
Се прашував како е можно, човек кој има повеќе од 70 години, и кој
толку споро и старечки се движи додека оди, да добие толку голема
брзина и сила секогаш кога му треба. Ах, на тоа прашање веднаш си
одговорив. Тој е нинџа…
Дури кога ги прибрав мислите и ја повратив енергијата назад, бев многу
среќен. Положив за Јондан. Знам многу луѓе кој на различен начин дошле
до својот Дан. Во минатото, во една прилика, и мене ми беше подарен без
тестирање. Затоа и не го почитував мојот Шодан (1 Дан), иако и денес
сум благодарен за него. Сите следни Данови ги добив на тежок начин и
така го вратив достоинството.
Една случка допринесе да се чуствувам посебно достоинствен. После
тестот, додека се преслекував во гардеробата, влезе еден од моите
ученици и ме праша – Сенсеи, зошто не ни кажавте дека ќе полагате
денес, ќе можевме да ви кажеме на кој начин ќе ве нападнеме, ќе беше
многу атрактивно. Го погледнав „бледо“ во очи и му одговорив – Ако ви
кажев, немаше да ме почитувате повеќе!
За време на вечерата Папа Сан ме предупреди. Внимавај сега, рече
стариот учител, може ќе се јават многу незадоволни луѓе од нашата
организација. Како и секаде, политика е длабоко навлезена и во
Буџинкан. Ќе почнат да зборуваат многу лоши работи за тебе. Никој не
сака конкуренција во својата близина. Но, д-р Хатсуми е голем човек,
продолжи тој. Соке вели дека ако нема такви луѓе во Буџинкан, како
тогаш ќе знаеме кој вреди, а кој не.
Што добив со мојот Јондан? Отворив уште една врата. Зад оваа врата
видов уште поубави нешта. Убавината на нинџутсу е во тоа што зад секоја
врата гледаш нови пејсажи и сите се поубави од претходните. А најубаво
од се е што има толку многу врати, што не можат да се отворат за време
на еден човечки живот. Потребни се многу генерации за да го сторат тоа.

Сега знам и што е тоа Мушин (реакција без свест). Нема да се обидам да
го опишам. Ќе оставам на моите ученици сами да го почуствуваат.
По кој знае кој пат, ја почуствував егзотиката на Нинџутсу. Покрај
другото, треба да избегнеш меч  за да добиеш шанса да ја отвориш
следната врата. Не треба да полагаш, така што некој ќе те држи за рака,
а ти до бескрај ќе изведуваш техники и кати врз него. Или, пак, некој
ќе те напаѓа со раце и нозе, а ти ќе поентираш со контра техники. Тука
ти треба чуство. Да преживееш. Како знаеш и умееш. Некогаш учителот го
напаѓал ученикот со вистински меч. Малкумина успевале да го поминат
тестот. Но, цели села и области зависеле од способноста на новиот
водач. А тој морал да ја докаже својата вештина со избегнување на мечот
од зад грб. Но, тоа е веќе друга приказна која засега ќе почека. Тоа е
тестот на 5 дан (Сакки).
Јас се уште не можам да зборувам за тоа…Тоа е следната врата што треба да се отвори.

Интервју со Шиханот Ед Мартин „Папа Сан“

Posted on Categories Списание

Интервјуто со Шиханот Ед Мартин „Папа Сан“, беше направено за време
на семинарот одржан на 17 и 18 мај, 2008 година, во Скопје. Семинарот
беше организиран од страна на Нинџутсу Сојузот Буџинкан Македонија, а
интервјуто го водеше главниот инструктор за Македонија-Игор Довезенски.

Довезенски: Како го добивте вашиот прекар Папа Сан?
Папа Сан: На
моето прво патување во Јапонија во 1988 година, со себе ги поведов и
моите три ќерки, за да вежбаме заедно. На мојот прв час со д-р Хатсуми
тој ме погледна мене и моите три ќерки и рече: “Папа Сан”. Оттогаш,
сите ме завикаа така.

Довезенски: Кога почнавте да вежбате нинџутсу и кој беше вашиот прв учител?
Папа Сан: Кога
мојата најстара ќерка наполни 16 години и ја доби својата возачка
дозвола, побарав од ќерките да почнат да вежбат боречки вештини. Не
сакав никогаш да станат нечија жртва. Почнавме да вежбаме Шорин Рју
Карате кај Кен Серфас. Тоа беше во 1982 година. Вежбавме сите заедно.
По една година вежбање карате, нашиот инструктор посети нинџутсу
семинар и со себе го донесе тоа што го видел таму. Беше многу подобро
од тоа што ние го работевме и така целото школо се преориентира кон
нинџутсу. Во тоа време се обидувавме да вежбаме нешто што не беше така
достапно. Тешко доаѓавме до било какви информации. Да учиш од личните
грешки е тешко за сопственото тело.

Довезенски: Можете ли да ја објасните разликата меѓу нинџутсу во осумдесетите и денес?
Папа Сан:Во
раните осумдесетти речиси беше невозможно да се дојде до добра
информација. Денес тоа е лесно достапно и има многу добри пишани и
одлични видео извори доколку сакате да ги побарате. Денес, исто така,
има квалитетни, квалификувани инструктори. Кога јас започнував, ние
дури не можевме да дознаеме што е тоа “Кихон Хаппо”, или, пак, кои
техники се вклучени во него. Денес сите знаеме дека Кихон Хаппо е
најдобар начин за вежбање на основата.

Довезенски: Разгледувајќи
ги старите магазини за боречки вештини, можам да забележам дека вашиот
камае бил многу длабок и ученички. Денес, како и Соке Хатсуми, во
речиси секоја техника, Вие сте во шизен но камае. Дали тоа доаѓа со
искуството или со годините?
Папа Сан:Кога
почнувавме да тренираме нинџутсу, ставовите беа длабоки. Според мое
мислење, тоа имаше две цели. Едната беше да се постигне поголем степен
на физичка кондиција што е важно за боречките вештини. Обиди се да
стоиш во “јавачки став” 10 минути и ќе разбереш што сакам да ти кажам.
Другата причина беше да ги научиме потребните движења. За да видиш
нешто јасно, мораш да го рашириш, за подобро да го разбереш. На тој
начин се учи. Тие широки ставови се прават додека не се разбере
основата. Шизен е природна и нормална положба, не дава никакви
информации за вашите способности на потенцијалниот напаѓач. Никогаш не
сакаш да му дадеш информација на твојот напаѓач. Кога тој ќе нападне,
заврши ја борбата веднаш. Не му давај втора шанса. Шизен но камае дава
многу можности за движење, со мала „потрошувачка“ на движењата.

Довезенски: Вие сте во осмата деценија од вашиот живот и се уште патувате насекаде низ светот. Зарем тоа не ви преставува тешкотија?
Папа Сан: Една
од највредните лекции, која ја научивме од д-р Хатсуми е “продолжи
понатаму”. Ако го сопреш движењето, можеби подоцна нема да бидеш
способен да го продолжиш. Како во старата поговорка „користи го додека
можеш, подоцна ти е бадијала“. Секако, некои од долгите летови се
исцрпувачки, особено тие од Америка до Австралија, но секогаш морате да
знаете што е важно за вас. Јас сакам да запознам колку што е можно
повеќе луѓе од целиот свет, кои ја владеат оваа вештина, а нинџутсу го
гледам како начин да се направи светот помирно и попристојно место за
живеење. Тие што ги напаѓаат другите, никогаш не мислат дека и самите
можат да бидат повредени. Но ако нивната акција им предизвика болка,
тогаш ќе научат дека не е исплатливо да ја повторуваат акцијата. Колку
од вас, кога биле деца, допреле топла печка? Дали потоа ја допревте
повторно? Најверојатно научивте од првото искуство. Ако можеме да му
обезбедиме соодветно искуство на напаѓачот, тогаш му помагаме да учи.
Соодветно искство за некој што сака да предизвика болка, е таа болка да
ја почуствува самиот. На тој начин ќе научи да не ги повредува другите.
Повратната спрега мора да биде моментална, бидејќи ако се одложува,
тогаш нема да се научи лекцијата. Јас сакам да помогнам да се направи
таа промена во нашиот свет и затоа продолжувам да го правам тоа што го
правам.

Довезенски: Како ја гледате иднината на Буџинкан, дали следниот Соке може да одговори на предизвиците што го очекуваат во 21 век?
Папа Сан: Најпрвин,
иднината на Буџинкан зависи од сите нас. Треба да работиме заедно и да
им помогнеме на учениците да научат. Ако ги искористиме нашите вештини
со цел да го подобриме општеството, тогаш визијата за влијанието на
Буџинкан за подобар свет може да се оствари. Ако се разделиме поради
нашите глупави егоистични ставови, тогаш потенцијалот нема никогаш да
исплови на површина.
Што се однесува до „следниот Соке“, ние дури и не знаеме дали д-р
Хатсуми ќе назначи некој, но несомнено таа личност ќе може да одговори
на предизвиците. Тоа го знаеме од историјата на нинџите, тие секогаш
биле креативни. Секогаш пронаоѓале креативни решенија за нивните
проблеми. Брзото прилагодување било главната карактеристика на секој
нинџа. Затоа сметам дека секој нов Соке ќе биде способен да одговори на
секој предизвик што го очекува. Прилагодливоста е најважна за тоа што
го правиме. Очекувам дека вештините на Буџинкан ќе бидат од неизмерна
корист за луѓето од целиот свет, а грешките што сега се праваат ќе
бидат поправени од самите луѓе.

Реи Хо – начин на однесување и поздравување во доџо

Posted on Categories Списание

ШИНЗЕН РЕИ-ДУХОВНА МОЛИТВА

Се изведува пред и на крајот на тренингот. Учениците застануваат во
една линија свртени кон камизата, со тоа што најстариот по ранг,
застанува прв од десната страна на учителот. На наредба на учителот
„сеиза“, сите ја заземаат положбата „сеиза но камае“. Тогаш, најстариот
ученик вели „сенсеи ни реи“ (поздравете го учителот), по што, сите
ученици го поздравуваат од седечки поклон (со двете раце на земја, но
прво левата, па десната). Учителот го возвраќа поздравот со поклон.
Потоа, учителот се врти кон „камизата“ (боречкиот олтар) и ги склопува
рацете во положба „гашо“, додека учениците го следат, и ја изговара
молитвата „шикин харамитсу даи комјо“
(молам за заштита и просветлување на тренингот). Учениците ја
повторуваат молитвата во еден глас, а потоа, сите плеснуваат со рацете
два пати, по што се поклонуваат. По ова, сите се исправаат, повторно
плеснуваат уште еднаш и пак се поклонуваат, по што, повторно се
исправаат со рацете во гашо. (Со молитвата и плескањето се бара од
божјите сили храброст и сила, а истовремено се бркаат лошите сили од
местото на тренингот). Во минатото, оваа молитва била тајна која
учителот ја пренесувал на избраниот наследник на вештината (соке).
Потоа, сите ги спуштаат рацете на колена, а учителот се врти кон
учениците и поклонувајќи се вели „онегаи шимас“ (ве молам за
тренинг/асистенција), по што, учениците повторуваат поклонувајќи се.
Може и најстариот ученик да го замоли учителот за тренинг, по што сите
заедно повторуваат „онегаи шимас“. Потоа, сите стануваат, прво со
десната, па со левата нога и тренингот започнува.
Целата процедура се повторува и на крајот на тренингот, само што
наместо „онегаи шимас“, учителот вели „домо аригато гозаимашта“
(најсрдечно ви се заблагодарувам за наученото/за тренингот). Потоа
учителот може да каже „ојасуми насаи“ (имајте добра вечер), со што
тренингот и формално е завршен.
Пред духовната молитва учителот може да побара и медитација-„мокусоо“,
која може да почне со командата „хаџиме“ (почни), а прекинува со „јаме“
(стој).
Во „за реи„ се поклонуваме и по покажаната техника.

сенсеи И.Д.

Од белешките на Свенерик Богсатер…

Posted on Categories Списание

Текстот е дело на големиот нинџа мајстор Свенерик Богсатер (15 Дан).

Истиот е објавен во магазинот „Ура и Омоте“ во 1996 година.

Ова не функционира…премногу е споро…тоа не е вистинскиот начин…не е експлозивно доволно…Ние најдовме или направивме нова форма, модерно нинџутсу!

Модерно нинџутсу? Каква глупост ли е ова? Ако твоето таиџутсу не ти помогнало да победиш во борбата, реално, не е проблемот во таиџутсу-то. ПРОБЛЕМОТ Е ВО ТЕБЕ!!!

Што е тоа што е наречено модерно нинџутсу? Тоа е како да направиш спорт од уметност! А што со тоа? Или, тоа е исто како и кик-боксот, земаш малку техники од многу форми и правиш неколку техники за една форма…И пак… што со тоа? Ајде да земеме неколку денешни хај-тек оружја и да направиме копје и штит од нив.

Тоа е сепак само нечија идеја да се направат што е можно повеќе пари од оваа уметност, ништо повеќе. Или, пак, тие луѓе сакаат себе си да се наречат „мастери“, учители…

Ако сакаме убаво да свириме (таиџутсу),
мораме да вежбаме. На почеток, голема е дисхармонијата, мелодијата е
раштимана, и звуците скоро и не звучат како музика….повеќе е шум
отколку мелодија. Но, колку повеќе се трудиме, толку повеќе стануваме
блиски (поврзани) со нашите инструменти (умот/телото) и уч
име да креираме мелодија (техника). Преку секојдневен тренинг/учење нашата самодоверба се зголемува и ќе можеме да ги свириме едноставните мелодии (движења). Како и да е, сеуште сме мнооогу далеку од усовршувањето на инструментите. За да се постигне тоа, потребно е долготрајно учење и работа. 

Како
во голфот и шахот, некои луѓе ја имаат способноста да стигнат до
„светското ниво“, а други никогаш нема ни да бидат нешто повеќе од
амбициозни „аматери“. Но, во се што правиме, вклучувајќи го и нинџутсуто, во се е важна нашата самодоверба, нашата студија и напорната работа која ја посветуваме самите на себе, која ни дава можност секој од нас да си ги користи талентите на најдобар можен начин.

Не си ги трошите талентите во некои „модерни вештини“ или „модерно нинџутсу“, бидејќи како што изгледа, тие кој го заговараат тоа, не ги знаат основите, филозофијата, длабочината на таиџутсу-то. Не дели совети додека не си длабоко навлезен во тоа што го работиш. Но и не ги учи оние личности кои не ти даваат можност да си ги наполниш батериите со чиста и искрена природна моќ.

Хатсуми
рекол: „Кога ќе научиш да го слушаш ударот на твоето срце, тогаш ќе
почнеш да живееш; звукот од срцето е музиката, мелодијата на животот.
Да живееш во неа и со оваа фантастична мелодија, тоа е нашето БУДО.“

За да го постигнеме тоа ниво, мора да ПРАКТИКУВАМЕ и УЧИМЕ, а не само да ПРАКТИКУВАМЕ. Нинџутсуто е таиџутсу, а таиџутсу-то не е едноставен self-defence систем. Нинпотаиџутсу е уметност, уметност во која се живее, која го прикажува начинот на живот, и начинот на преживувањето. Нинпотаиџутсу ти дава, ако можеш да го забележиш тоа, можност да го живееш својот живот, а не само да го почуствуваш. И како и секоја уметност, од тебе зависи дали тоа ќе успее или нема да успее.

Како што кажав претходно, нема ништо погрешно во таиџутсу-то. Проблемот е во ТЕБЕ.
Превел: Димитар С.

Интервју со И. Довезенски за „Дневник“

Posted on Categories Списание

Во
овој “луд” свет секоја девојка, но и жена, мора да знае некој вид на
самоодбрана за да може барем на некој начин да се справи со
насилниците. Кога разговарав со една ваша ученичка, ми кажа дека ќе организирате курс каде што ќе се учат мал дел од овие вештини. Што ќе понудите во оваа работилница?

Ќе понудиме концепт што е проверен и ефикасен веќе стотици години. За
време на курсот нема да се учат само физички, туку и ментални техники
на самоодбрана. Тоа подразбира подготовка на умот во кризна ситуација
кога интегритетот на жената е загрозен, во секоја смисла на зборот.
Освен тоа, курсот е замислен да одговори на реални ситуации, како што
се одбрана од напаѓач без и со оружје, но и ситуации кога напаѓачот ќе
нападне со раце, со нозе, со зафат од напред или од позади, кога ќе ја
собори жртвата на земја и слично. Но, можеби најважно од се, е што
учесничките ќе научат како да не дојдат во ситуација да бидат
нападнати, а тоа, секако, повторно се должи на умствените техники.  

Дали жените кои не се во добра физичка форма може да ги користаат овие вештини, знаејќи дека тие се малку поспори во реакциите?

Вештините што се изучуваат во нашето Школо за борбени вештини, немаат
никакви допирни точки со спортот. Нашите членови не тренираат за да
освојуваат медали на натреварите. Вештините кои ние ги изучуваме се
создадени да одговорат на ситуации кога нашиот живот е во опасност. Тоа
значи дека нив можат да ги користат и стари и млади, и дебели и слаби,
нема никакви ограничувања. Ние луѓето самите се ограничуваме, со нашата
слаба воља и со нашето големо его.

Колку кај нас жените воопшто се заинтересирани да посетуваат вакви курсеви?

И јас би сакал да го знам одговорот на ова прашање. Со оглед на тоа што
ова е прв курс од оваков вид во нашата земја, не можам ништо да
предвидам однапред. Но, и да се пријави само една жена за учество во
работилницата, јас ќе бидам среќен и ќе се потрудам да и пренесам дел
од моето знаење. Ако можам да помогнам барем на една личност, да добие
знаење кое можеби некогаш ќе и биде од корист, мисијата е исполнета. Од
друга страна, можам да ви дадам одговор колку припадничките на
понежниот пол се заинтересирани за членување во нашето школо односно на
редовните часови, а одговорот е дека во последно време нивната бројка
се повеќе се зголемува.   

Колку од жените што ќе ја поминат работилницата, се храбри да го употребат наученото?
-Не
станува збор за храброст. Храброста не се учи. Таа се стекнува со
раѓањето и низ животот односно низ ситуациите кои не следат низ него. И
тие што не се храбри, кога животот ќе им биде загрозен, кога
адреналинот ќе почне да расте, ќе направат обид за да се заштитат. Е
тука наученото доаѓа да израз. Но, како што реков, многу е поважно да
научат како да не дојдат во таква ситуација.  

Бидејќи
секоја боречка вештина има своја историја и место од каде што
потекнува, кажете ми нешто повеќе за самоодбраната за жени, од каде
извира оваа умешност?

-Нема
посебна вештина која е создадена да одговори посебно на потребите за
самоодбрана на мажите или на жените. Меѓутоа, во некои од старите
јапонски вештини, како што е Тогакуре Рју Нинпо, има посебна подвештина
која се вика Куноичи Џутсу, а која била изучувана од жените-воини во
феудална Јапонија. Освен што требало да ги совладат сите физички
техники кои ги учеле и мажите, женските воини биле обврзани да
изучуваат и науки како што се психологија, филозофија и медицина, со
цел да бидат ефикасни во борбата против своите непријатели. Ние, како
претставници на спомената вештина за Македонија, од тука ги црпеме
техниките кои ќе се изучуваат на курсот.

Тешко ли е да се совладаат овие вештини и на што воглавно се базираат?
-Би
бил неискрен ако кажам дека е лесно. Позади секој успех стои многу
труд, а богами и многу пот. Членовите на нашето школо ги разбираат
боречките вештини како начин на живот, и затоа не им е многу тешко да
ги совладаат техниките. Кога работиш нешто со голема љубов, тогаш не
постојат никакви тешкотии. За нас е нормално да тренираме четири пати
неделно, уживаме во тоа, а ако случајно испуштиме еден тренинг, веднаш
почнуваме да се чуствуваме како “болни”.
Техниките кои ќе се изучуваат на курсот, се базираат на брза и
ненадејна реакција, измама и неочекувани реакции од страна на жртвата
на нападот.

Со какви предиспозиции треба да располоагаат жените кои сакаат да дојдат и да ја посетат работилницата?
-Единствен
услов е да се чуствуваат доволно здрави. Треба да се “вооружат” со
позитивни мисли, да имат искрено срце и отворен ум. Никакви предиспозии
не се потребни.

Дали ќе има можност заинтересираните да се приклучат на курс во кој би можело подобро да се усоврши ова умеење?
-Вратата
на нашето школо е секогаш отворена за сите кои имаат желба да научат
нешто повеќе за јапонските класични боречки вештини. Зачленувањето трае
во текот на целата година.

Потребно ли е претходно пополнување на некоја пријава?
– Пријавата се пополнува на лице место, пред почетокот на курсот. 

Имате ли лимит колку луѓе може да се пријават?
-Имаме.
Лимитот е предвиден само поради една работа, а тоа е сите учеснички во
работилницата да добијат доволно внимание. Тренингот во помала група е
секогаш поефикасен, но, ако се пријават повеќе од 20 учеснички, би
можеле да организираме уште една работилница за сите кои се
заинтересирани за тоа.

Кои ќе бидат предавачи на работилницата?
-Работилницата
ќе ја водам јас, како главен инструктор на Буџинкан Доџо за Македонија,
помогнат од моите ученици Бојана Груневска и Марко Опачиќ.

Доколу одзивот биде голем, дали има можност да се повтори истата работилница?
-Секако.
Ако има доволно заинтересирани, ќе ја повториме работилницата, но
планираме и следно ниво, во кое ќе се изучува употребата на
секојдневните предмети, кои можат да се најдат во секоја женска чанта,
за самоодбрана во случај на напад.

Интервју со сенсеи Масааки Хатсуми

Posted on Categories Списание

Интервјуто е направено непосредно по добивањето на престижната
награда за соке Хатсуми од страна на јапонското царско семејство, а е
преземено од весникот „Токио Журнал“.

И
покрај бурната јапонска историја, исполнета со многу немири и војни,
нинџите многу умешно успеале да ги зачуваат своите вештини и методи на
борба. Денес, во земјата на изгрејсонцето, е многу лесно да пронајдете
мит, фолклор, стрипови, па дури и стари записи што се поврзани со
нинџите и нивните вештини. Меѓутоа, речиси е невозможно да се пронајде
нешто што ја опишува реалната историја на овие мистериозни воини.
Старите записи се испишани во кодови или со шифрирано писмо кое до
денешен ден претставува енигма за историчарите. Ова уште повеќе го
зајакнува стереотипот за тоа кои навистина биле нинџите и со што се
занимавале. Со текот на времето, луѓето забораваат дека историјата,
фолклорот и легендите имаат основа во реалноста.
Самото влегување во салата за вежбање на 34-от учител е искуство само по себе. Слики, фотографии, зелени татами и голем асортиман
на егзотични оружја. На централниот ѕид има малечки храмови кои се
посветени на предците на деветте нинџа вештини кои што учителот ги
наследил од својот учител. Тој е нинџа. Неговото име е д-р Масааки Хатсуми.  
Доктор по медицина во областа на местење коски, а истовремено мајстор
на коппоџутсу односно вештината за кршење на коски и напад на виталните
точки на човечкото тело. Тој е жив парадокс. Учителот е секогаш релаксиран и безгрижен, не е како волшебник кој
се расфрла со магии или како водник кои ги тренира своите луѓе да
загинат за некаква кауза. Тој е расположен и пријатен за муобет, а
понекогаш и комичен.
Нашата средба се случи во деновите
кога Хатсуми сенсеи доби признание од царската фамилија. Тоа е почит и
чест која им била укажана на помалку од 100 луѓе по завршувањето на
Втората светска војна. Царското семејство го има признаено д-р Хатсуми
како последен учител на нинџа традицијата и го смета за национално
богатство.
За Хатсуми е најважно да се живее едноставен живот. Тој нагласува дека
не треба прекумерно да се биде загрижен за историјата и традицијата. Вели дека во минатото правилата на нинџата биле едноставни. Еве некои од нив:
-Основна цел на нинџата е да се инфилтрира на окупираната територија и да собере
што повеќе информации за непријателот со цел да се изготви добра
стратегија, а потоа да се врати на своја територија без притоа да биде
забележан.
-Да се искористи природниот инстинкт за измама за да се преживее. Тоа се случува постојано и насекаде во биолошкиот свет.
-Нинџата секогаш треба да се бори за правда, за заштита на својата земја и на своето семејство.
-Нинџутсу користи итрина. Најдобро е најпрвин да се збуни непријателот.
-Таинственоста и лојалноста се прашања на живот или смрт. Предавството значи смрт за предавникот и за неговите најблиски.
-Нинџата не смее да убива, да повредува невини луѓе или да краде за лична корист и задоволство.
-Негување на своето здравје и на здравјето на своите најблиски е основна задача.
-Вежбање боречки вештини, но и проучување на вештините: свирење, сликање, поезија, пеење и танцување.
-Постојан
тренинг во областите на: ракување со оружје, невооружени боречки
методи, тактички анализи, методи на притаен влез во објекти, пливање,
импровизирање, заобиколување и извлекување на непријателски сили,
маскирање, хемија, метереологија и географија.
Во минатото овие правила биле од важност за преживување на нинџата и за неговата заедница,
а на некои од нив, воините на сенките се придржуваат и во денешното
модерно време. Се разбира, учениците денес не тренираат толку интезивно
како нивните претходници
од Ига и Кога. Дури и самата вештина денес е отворена за јавноста, но
важно е тоа што начинот на предавање од страна на многу учители е
речиси ист како и во средновековниот период.

ТЖ: Сенсеи, дали е вистина да сте единствениот вистински нинџутсу учител во светот?
МХ: Не, јас не сум последниот, тука се сите мои ученици (се смее)!
Буџинкан е овде и живее. Ова е важно сите да го разберат. Јас не сум
последниот, всушност мојот учител Такаматсу беше последниот активен
нинџа, а тој е починат.

 ТЖ: Зошто се одлучивте да бидете нинџа? Како преживеале толку многу самурајски стилови, а од друга страна, нинџутсу за малку ќе згаснел? Дали е сето тоа поради војните во Јапонската историја?
МХ: Не, не е поради војните. Тоа е поради долгиот период на мир, познат
како Едо. Тогаш вештините на нинџите повеќе не биле потребни. Нинџутсу
е борбена вештина корисна за војна и на боено поле. Тоа е вештина за
преживување. 

 ТЖ: Како трите нинџа школи од деветте нинџа вештини кои што денес ги водите го преживеале тој период на мир?
МХ: Благодарение на луѓето кои што навистина ги сакале и кои се грижеле
за вештините, а не на оние кои што живееле од нинџа вештините.
Тоа е природно, нели? Затоа и се одлучив да работам како народен лекар.
Не сакав да живеам од вештината. Навистина го сакам нинџутсу-то и
борбените вештини. Затоа се грижев за него и го пренесов и понатаму.
Битно е да се задржи овој сегмент од нашата култура за идните генерации
и за доброто на човештвото. Низ 900 години, нинџите ги имаат акумулирано и предадено
нивните искуства и лекции за животот и смрта, за тоа како да се
преживее и издржи. Јас сакам да ги заштитам овие богатства за идните
генерации, луѓето да ги разберат овие лекции и доколку би биле од
корист за нивните животи, јас би бил среќен.

 ТЖ: Значи не е добро да се предава нинџутсу или боречки вештини како нечиј извор за живеење или како професија?
МХ: Не, не, тоа е избор на поединецот. Јас така избрав. Не ми
претставува проблем. Важно е да се заштитат важните нешта, за општо
добро. Денес, оние на кои што им е важно да ги зачуваат овие толку
важни богатства, се повеќе се ретчат. Една од најубавите работи кај
човечкото суштество е способноста да се грижи и да сака, да сака да
заштити и способноста да може да заштити. На јапонски ова се вика
нингенсеи.

 ТЖ: Во што се разликува вашето Буџинкан Доџо од останатите денешни боречки вештини во светот?
МХ: Во тоа што не е ништо изменето во својата традиционална форма и не
е претворено во спорт. И во тоа, што, ние постојано се менуваме и
прилагодуваме. Во старите времиња оган се палело со кремен и челик.
Денес тоа се прави со запалка. Јас денес знам да употребам и пиштол и
пушка или било какво модерно оружје. Тоа ја прави мојата вештина
различна од другите.

 ТЖ: Дали имате изучувано други борбени вештини пред да го запознаете вашиот учител Такаматсу сенсеи?
МХ: Да, тоа беше начинот за да го запознам него.

ТЖ: Беше ли Такаматсу сенсеи познат во своето време?
МХ: Тој бил познат меѓу професионалната заедница на практикувачи на
борбените вештини. Имало многу силни и познати воини во тоа време, но
никој од нив не можел да се спореди со него. Можете да го наречете воин
над воините.

ТЖ: Дали Такаматсу сенсеи учествувал во Втората светска војна?
МХ: Не, тој бил десет години во Кина и во тие несигурни времиња многупати морал да се бори за својот живот. Три пати бил осудуван
на смртна казна, но очигледно успешно ја избегнувал секој пат.
Причината поради која не учествувал во војната е оштетеното ушно
тапанче при една тепачка во младоста кога бил нападнат од страна на
тројца разбојници. Поради повредата, не можел да биде војник.

 ТК: Дали заминал во Кина за да заработи пари?
МХ: Тој сменил многу работни места, а едно време бил и градежен работник.

 ТЖ: Некои факти говорат дека бил шпиун?
МХ: Шпиун, а? Хм? Како би го нарекле тоа, да размислам… да, се занимавал и со такви нешта. Па видите, тој бил пријател со последниот кинески цар и едно време дури го заштитувал.

 ТЖ: Денес имате многу ученици низ целиот свет, како гледате на тоа од аспект за иднината на вашата традиција?
МХ: Сите тие станаа добри луѓе! Многу од нив ја разбираат мојата
вештина. Поради тоа патував низ светот, предавајќи со години. Сакам
луѓето да ја разберат оваа вештина. Јас не отидов за да ја проширам
вештинава. Доволно беше само да им дадам шанса да видат што е вистинско
нинџутсу, а покрај тоа запознав навистина прекрасни луѓе. Иднината на
вештинате е во вистински раце. Денес сме моќна заедница.

 ТЖ: Ви честитам за наградата од Царската Фамилија!
МХ: Ви благодарам многу. Благодарен сум што бев награден со Кокусаи
Еијошо (награда за интернационално дело) и Шакаи Бунка Корошо (награда
за општествено и културно делување). Во период од педесет години по
завршувањето на војната, само 92-ца се имаат здобиено со вакво
признание.

 ТЖ: Дали на не-јапонските ученици им е дозволено изучување на вашата вештина во најдлабоките нивоа?
МХ: Нема проблем! За мене сите се исти! Немам граници! Но, учениците мора да имаат чисто срце или едноставно ќе „исчезнат“.
Зарем нинџутсу не е неверојатна работа? Луѓето со лошо срце едноставно
си заминуваат. Мојата вештина може да опстане само кај луѓе со добро
срце.

 ТЖ: Последново прашање не е директно поврзано со борбените вештини, но
што мислите за иднината на човештвото? Дали човештвото би било способно
да издржи и преживее во следните 1000 години? Нуклеарна војна? Хемиски
оружја? Загадување на планетата?
МХ: Тоа што треба човештвото да направи за да преживее е да се запознава  и исправа меѓусебно! Да си помогне меѓусебно, научно, во физиката,
па дури и во вештината на борење. Затоа јас често говорам дека мојата
сала за тренирање е место за забелешки и исправки. Важно е да се
поправиме еден со друг! Да си кажеме еден на друг „еј, тоа не е во ред!“.
Човештвото мора да научи да балансира. Да балансира со планетата.
Природата сама по себе е избалансирана. А за да се постигне тоа, треба
да си помогнеме едни на други, навистина ни треба трпение и толеранција.
Тоа е нинџутсу. Боречките вештини не подучуваат како да се
самозаштитиме, ни даваат виталност и духовно прочистување. Сите животни
во природата си имаат нивни начини за заштита. Човековите суштества
биле благословени со надмоќен интелект и доминираат во животинското
царство со вештините на војување. За да ја заштитиме нашата заедница,
семејството и себе си од опасност, не е потребно оправдување.
Човековите суштества се единствените кои одлучуваат да бидат послушни
или агресивни, но одлучувачки фактор треба секогаш да биде праведноста
и љубовта. Да се прекрши правилото на природата и да се упоребат
боречките вештини за здобивање слава или пари, може да не одведе во
самоуништување.

Превел: М.Белески