Шидоши Игор Довезенски го направи ова интервју со Штефан Фролих за време на неговиот семинар во Македонија (01/02.2008)
ИД: Господине Фролих, дали се сеќавате како се „инфициравте“ со т.н. нинџутсу „вирус“?
СФ:
Кога сте млад, ве фасцинираат телесните аспекти на боречките вештини.
Брус Ли придонесе да започнам со карате во 1975, по што доста време
учествував на различни првенства. Истовремено ги истражував корените.
Така, патував во Франција и Југославија многупати, каде тренирав со
познати учители.
Преку
Албрехт Флугер, пионер во карате, се запознав со основите на будото и
започнав да се интересирам за боречките вештини подлабоко. Започнувајќи
со џуџутсу и јога, а потоа и различни медитативни форми, продолжувајќи
со филипинските вештини со стап со Ј. Куј Рока, конечно во Германија во
1982 за прв пат се сретнав со скоро непознатата боречка вештина во тоа
време-нинџутсу.
Беше навистина
трнлив патот од моментот кога за прв пат се сретнав со оваа мистична
вештина до првиот контакт со големиот мајстор. Во 1983 година се
создаде мала група луѓе кои беа фасцинирани од нинџутсу и секој од нив
имаше различно верување за тоа како да биде концептуализиран тренингот,
како и за самата суштина на вештината.
Во
Франција се наоѓаше Силваин Гуинтард, познат учител во тоа време, кој
имаше контакти со Јапонија. Јас нему му должам многу, вклучувајќи го и
запознавањето со духовните учители. Тој беше шугендо (свештеник) и
првокласен борач со меч.
Преку него јас го запознав Соке Масаки Хатсуми во 1987 во Англија, на Таи Каи. Тогаш бев претставен пред Соке.
Тоа беше почетокот на апсолутно нов живот за мене во секоја смисла.
ИД: Вие сте основач и претседавач на ИНАГ. За каква организација се работи?
СФ:
Ова се објаснува лесно. На почеток од 80-тите беше важно да формирате
синдикат. Ние го нарековме Севкупна Нунџутсу Асоцијација на Германија
(анг. ИНАГ). Оваа заедница иницираше многу позитивни нешта. Многу
заинтересирани луѓе преку ИНАГ најдоа соодветни места за тренинг
(доџо), а многу учители свои места за предавање на вештината. Поради
силината на оваа заедница беше возможно да се покани Соке на Таи Каи во
Германија два пати, како и да се печати неговото списание „Санмјаку“.
Би било несоодветно да се фалам со многуте позитивни ефекти. Најважно
од сé, иднината на Буџинкан ќе ни ја покаже важноста на силната
организација. Во последно време многу доџо-а и заинтересирани групи се
соединуваат, исто како што направи ИНАГ со отворената структура
Буџинкан Германија. Не постои некаква формална структура, за сé решава единствено Буџинкан Доџо на Соке, сé додека учителите го подучуваат неговиот начин.
Многу земји кои до сега не работеа на овој начин се на пат да го постигнат истото ниво.
ИД: Во Германија постои релативно добра соработка помеѓу доџо-ата на Буџинкан. Како го постигнувате тоа?
СФ:
Важно е да растете заедно и да учите еден од друг. Така, ние никогаш не
пропуштаме прилика да зборуваме за заедничките интереси додека имаме
состаноци (Шидоши Каи). Токму затоа беше возможно да организираме два
Таи Каи заедно со Соке во Франкфурт и во 2008 уште еден Таи Каи со сите
10-ти Дан-ови во Ротлинген.
Дури и кога луѓето имаат различни идеи не треба да ја изгубат почитта еден кон друг – тоа е тајната!
ИД: Што мислите за „БуЈу“ концептот на Соке Хатсуми?
СФ:
Животот во вистинското Буџинкан Доџо на Соке е повеќе интуитивен.
Човекот добива можност да расцути и да се развива директно од срцето.
Соке зборува за големо семејство кое ги крши меѓународните граници и
човечките препреки и живее во мир. Тој нé учи дека од аспект на
боречките вештини возможно е да добиете позитивна енергија. Следствено,
тој формираше структура за да го оствари тоа. Неговиот систем на
оценување ги надминува системите во другите боречки вештини и,
меѓудругото, евалуира на посебен начин. Најпрво се оценуваат техничките
способности, а подоцна и менталните. Тој ги гледа луѓето како индивидуи
на кои тој им дава можност да станат поинакви, сосема развиени и
свесни. Тој зборува за процес на развој во мудра личност која е во мир
со самата себе и која е толерантна, која ги разбира луѓето,
сочувствителна и која носи хармонија за себеси и за средината во која
се наоѓа.
ИД: Овогодинешната тема е „Нема Тема“. Како гледате на тоа?
СФ:
Таоистичкото учење се стреми да постигне разбирање и конверзија во
Јин-Јанг, за разликите и меѓусебните релации. Нас тука ни треба
отворено срце и се разбира – присуство, за да биде возможно да го
развиеме потребното Простор – Дух – Чувство. Разликите и нивните
вредности нé учат како да ја разбереме соработката, самоспознавањето и
играњето заедно со змејот и тигарот во нашата личност. Всушност,
разбирањето на нашето тело и дух.
Благодарение
на минатогодишното Деншо и учењата на Сенсеи, ние станавме способни да
разбереме како да ја отвориме (Кукан Но Суки) и како да ја затвориме
(Кукан Но Тате) нашата ментална врата.
Сенсеи вели дека тоа го трениравме со надворешните аспекти (Омоте). Оваа година сакаме да се посветиме на внатрешните (Ура).
Тој
вели дека за да се научи тоа не е потребна Рју како тема. Ние треба да
се справуваме слободно и без препреки со основите на кои, всушност,
треба да работиме и да ги разбереме. Исто така, учителите во Буџинкан
на нивна сопствена одговорност треба да подучуваат за целиот спектрум
на Буџинкан.
ИД: Според Вас, во која насока се движи Буџинкан?
СФ:
Јас сум позитивна и оптимистички настроена личност и токму така и го
гледам понатамошното развивање на Буџинкан. Важно е учителите да
зборуваат меѓу себе. Не живеам во соништата и знам дека ова нема да
биде лесно. Мораме да научиме дека ни е потребна голема толеранција и
разбирање.
Ние
сме нормално семејство. Најважната работа е добар тренинг со добар
учител. Веќе многу години сум во продлабочен контакт со Соке. Тој еднаш
рече: „ако човек кој вистински бара, сретне друг човек кој вистински
дава, патиштата ќе им се спојат“.
Соке
целосно го смени мојот живот. Кога тој зборува со мене сака природност.
Ние зборувавме во април (2008) за големите промени во светот и за
последиците кои нé очекуваат.
За
него е важно луѓето правилно да го разберат неговото учење. Ние треба
да подучуваме вистински Будо и да ги научиме нашите ученици на
вистинските вредности. Ако семејството ги учи вистинските вредности
како што се толеранција, доверба и хармонија, тогаш насоката е
гарантирано добра.