Петорица ветерани и еден почетник на Буџинкан Македонија, оваа година учествуваа на духовното патување наречено Патот на Шугенџа.
Според мерењето базирано на старата воена мапа, во текот на вчерашниот ден изминавме околу 45 километри. За тој подвиг ни беа потребни околу десет ипол часа.
Како и секоја година, така и овој пат избравме непознат терен, а при неговото совладување се потпиравме на чуството за ориентација, сонцето и воената мапа.
Патувањето започна околу 08:00 часот со искачување на Липац од неговата северо-западна страна. Првата препрека се појави при совладувањето на врвот Кула, поради големата стрмнина односно речиси вертикална линија.
Потоа се упативме на југ и по еден час пешачење стигнавме во Пезово. Од тука, го сменивме правецот кон исток и движејќи се кон источниот дел на К’шање, влеговме во атарот на Татомир. Пред да влеземе во селото, „пресековме“ кон север и движејќи се меѓу Шопско Рударе и Коњух наидовме на прекрасен кањон (кој го искористивме како пат кој не однесе на почетната точка). По околу два часа пробивање низ непроодните карпи стигнавме до Крива Река, а подоцна се беше полесно.
Како и секоја година, за време на Патот имавме 
можност да уживаме во неверојатните пејсажи што го одземаат здивот. Видовме места на кои со години нема стапнато човечка нога, наидовме на непознати за нас видови растенија и животни, кањони и потоци, кладенци и стари чешми.
Ние во Буџинкан Македонија честопати на шега го употребуваме изразот
„салонски нинџи“. Тој израз означува постојано вежбање во доџо, без
испробување на вештините во дивина, на непознат терен, без соочување со
опасности од непознатото.
На крајот честитки за ветераните кои без поголеми проблеми го изодеа Патот на Шугенџа-та за 2012 година, но и за почетникот кои имаше храброст да се пријави за учество на настанот. Иако тој на моменти доживуваше кризи и тешкотии, сепак успешно го заврши семинарот.