Category: Magazine

Author koryuPosted on Categories Magazine

Текстот е дело на големиот нинџа мајстор Свенерик Богсатер (15 Дан).

Истиот е објавен во магазинот „Ура и Омоте“ во 1996 година.

Ова не функционира…премногу е споро…тоа не е вистинскиот начин…не е експлозивно доволно…Ние најдовме или направивме нова форма, модерно нинџутсу!

Модерно нинџутсу? Каква глупост ли е ова? Ако твоето таиџутсу не ти помогнало да победиш во борбата, реално, не е проблемот во таиџутсу-то. ПРОБЛЕМОТ Е ВО ТЕБЕ!!!

Што е тоа што е наречено модерно нинџутсу? Тоа е како да направиш спорт од уметност! А што со тоа? Или, тоа е исто како и кик-боксот, земаш малку техники од многу форми и правиш неколку техники за една форма…И пак… што со тоа? Ајде да земеме неколку денешни хај-тек оружја и да направиме копје и штит од нив.

Тоа е сепак само нечија идеја да се направат што е можно повеќе пари од оваа уметност, ништо повеќе. Или, пак, тие луѓе сакаат себе си да се наречат „мастери“, учители…

Ако сакаме убаво да свириме (таиџутсу),
мораме да вежбаме. На почеток, голема е дисхармонијата, мелодијата е
раштимана, и звуците скоро и не звучат како музика….повеќе е шум
отколку мелодија. Но, колку повеќе се трудиме, толку повеќе стануваме
блиски (поврзани) со нашите инструменти (умот/телото) и учиме да креираме мелодија (техника). Преку секојдневен тренинг/учење нашата самодоверба се зголемува и ќе можеме да ги свириме едноставните мелодии (движења). Како и да е, сеуште сме мнооогу далеку од усовршувањето на инструментите. За да се постигне тоа, потребно е долготрајно учење и работа. 

Како
во голфот и шахот, некои луѓе ја имаат способноста да стигнат до
„светското ниво“, а други никогаш нема ни да бидат нешто повеќе од
амбициозни „аматери“. Но, во се што правиме, вклучувајќи го и нинџутсуто, во се е важна нашата самодоверба, нашата студија и напорната работа која ја посветуваме самите на себе, која ни дава можност секој од нас да си ги користи талентите на најдобар можен начин.

Не си ги трошите талентите во некои „модерни вештини“ или „модерно нинџутсу“, бидејќи како што изгледа, тие кој го заговараат тоа, не ги знаат основите, филозофијата, длабочината на таиџутсу-то. Не дели совети додека не си длабоко навлезен во тоа што го работиш. Но и не ги учи оние личности кои не ти даваат можност да си ги наполниш батериите со чиста и искрена природна моќ.

Хатсуми
рекол: „Кога ќе научиш да го слушаш ударот на твоето срце, тогаш ќе
почнеш да живееш; звукот од срцето е музиката, мелодијата на животот.
Да живееш во неа и со оваа фантастична мелодија, тоа е нашето БУДО.“

За да го постигнеме тоа ниво, мора да ПРАКТИКУВАМЕ и УЧИМЕ, а не само да ПРАКТИКУВАМЕ. Нинџутсуто е таиџутсу, а таиџутсу-то не е едноставен self-defence систем. Нинпотаиџутсу е уметност, уметност во која се живее, која го прикажува начинот на живот, и начинот на преживувањето. Нинпотаиџутсу ти дава, ако можеш да го забележиш тоа, можност да го живееш својот живот, а не само да го почуствуваш. И како и секоја уметност, од тебе зависи дали тоа ќе успее или нема да успее.

Како што кажав претходно, нема ништо погрешно во таиџутсу-то. Проблемот е во ТЕБЕ.
Превел: Димитар С.

Author koryuPosted on Categories Magazine

– Во
овој “луд” свет секоја девојка, но и жена, мора да знае некој вид на
самоодбрана за да може барем на некој начин да се справи со
насилниците. Кога разговарав со една ваша ученичка, ми кажа дека ќе организирате курс каде што ќе се учат мал дел од овие вештини. Што ќе понудите во оваа работилница?–
Ќе понудиме концепт што е проверен и ефикасен веќе стотици години. За
време на курсот нема да се учат само физички, туку и ментални техники
на самоодбрана. Тоа подразбира подготовка на умот во кризна ситуација
кога интегритетот на жената е загрозен, во секоја смисла на зборот.
Освен тоа, курсот е замислен да одговори на реални ситуации, како што
се одбрана од напаѓач без и со оружје, но и ситуации кога напаѓачот ќе
нападне со раце, со нозе, со зафат од напред или од позади, кога ќе ја
собори жртвата на земја и слично. Но, можеби најважно од се, е што
учесничките ќе научат како да не дојдат во ситуација да бидат
нападнати, а тоа, секако, повторно се должи на умствените техники.  

– Дали жените кои не се во добра физичка форма може да ги користаат овие вештини, знаејќи дека тие се малку поспори во реакциите?
–
Вештините што се изучуваат во нашето Школо за борбени вештини, немаат
никакви допирни точки со спортот. Нашите членови не тренираат за да
освојуваат медали на натреварите. Вештините кои ние ги изучуваме се
создадени да одговорат на ситуации кога нашиот живот е во опасност. Тоа
значи дека нив можат да ги користат и стари и млади, и дебели и слаби,
нема никакви ограничувања. Ние луѓето самите се ограничуваме, со нашата
слаба воља и со нашето големо его.

– Колку кај нас жените воопшто се заинтересирани да посетуваат вакви курсеви?
–
И јас би сакал да го знам одговорот на ова прашање. Со оглед на тоа што
ова е прв курс од оваков вид во нашата земја, не можам ништо да
предвидам однапред. Но, и да се пријави само една жена за учество во
работилницата, јас ќе бидам среќен и ќе се потрудам да и пренесам дел
од моето знаење. Ако можам да помогнам барем на една личност, да добие
знаење кое можеби некогаш ќе и биде од корист, мисијата е исполнета. Од
друга страна, можам да ви дадам одговор колку припадничките на
понежниот пол се заинтересирани за членување во нашето школо односно на
редовните часови, а одговорот е дека во последно време нивната бројка
се повеќе се зголемува.   

– Колку од жените што ќе ја поминат работилницата, се храбри да го употребат наученото?
-Не
станува збор за храброст. Храброста не се учи. Таа се стекнува со
раѓањето и низ животот односно низ ситуациите кои не следат низ него. И
тие што не се храбри, кога животот ќе им биде загрозен, кога
адреналинот ќе почне да расте, ќе направат обид за да се заштитат. Е
тука наученото доаѓа да израз. Но, како што реков, многу е поважно да
научат како да не дојдат во таква ситуација.  

– Бидејќи
секоја боречка вештина има своја историја и место од каде што
потекнува, кажете ми нешто повеќе за самоодбраната за жени, од каде
извира оваа умешност?
-Нема
посебна вештина која е создадена да одговори посебно на потребите за
самоодбрана на мажите или на жените. Меѓутоа, во некои од старите
јапонски вештини, како што е Тогакуре Рју Нинпо, има посебна подвештина
која се вика Куноичи Џутсу, а која била изучувана од жените-воини во
феудална Јапонија. Освен што требало да ги совладат сите физички
техники кои ги учеле и мажите, женските воини биле обврзани да
изучуваат и науки како што се психологија, филозофија и медицина, со
цел да бидат ефикасни во борбата против своите непријатели. Ние, како
претставници на спомената вештина за Македонија, од тука ги црпеме
техниките кои ќе се изучуваат на курсот.

– Тешко ли е да се совладаат овие вештини и на што воглавно се базираат?
-Би
бил неискрен ако кажам дека е лесно. Позади секој успех стои многу
труд, а богами и многу пот. Членовите на нашето школо ги разбираат
боречките вештини како начин на живот, и затоа не им е многу тешко да
ги совладаат техниките. Кога работиш нешто со голема љубов, тогаш не
постојат никакви тешкотии. За нас е нормално да тренираме четири пати
неделно, уживаме во тоа, а ако случајно испуштиме еден тренинг, веднаш
почнуваме да се чуствуваме како “болни”.
Техниките кои ќе се изучуваат на курсот, се базираат на брза и
ненадејна реакција, измама и неочекувани реакции од страна на жртвата
на нападот.

– Со какви предиспозиции треба да располоагаат жените кои сакаат да дојдат и да ја посетат работилницата?
-Единствен
услов е да се чуствуваат доволно здрави. Треба да се “вооружат” со
позитивни мисли, да имат искрено срце и отворен ум. Никакви предиспозии
не се потребни.

– Дали ќе има можност заинтересираните да се приклучат на курс во кој би можело подобро да се усоврши ова умеење?
-Вратата
на нашето школо е секогаш отворена за сите кои имаат желба да научат
нешто повеќе за јапонските класични боречки вештини. Зачленувањето трае
во текот на целата година.

– Потребно ли е претходно пополнување на некоја пријава?
– Пријавата се пополнува на лице место, пред почетокот на курсот. 

– Имате ли лимит колку луѓе може да се пријават?
-Имаме.
Лимитот е предвиден само поради една работа, а тоа е сите учеснички во
работилницата да добијат доволно внимание. Тренингот во помала група е
секогаш поефикасен, но, ако се пријават повеќе од 20 учеснички, би
можеле да организираме уште една работилница за сите кои се
заинтересирани за тоа.

– Кои ќе бидат предавачи на работилницата?
-Работилницата
ќе ја водам јас, како главен инструктор на Буџинкан Доџо за Македонија,
помогнат од моите ученици Бојана Груневска и Марко Опачиќ.

– Доколу одзивот биде голем, дали има можност да се повтори истата работилница?
-Секако.
Ако има доволно заинтересирани, ќе ја повториме работилницата, но
планираме и следно ниво, во кое ќе се изучува употребата на
секојдневните предмети, кои можат да се најдат во секоја женска чанта,
за самоодбрана во случај на напад.

Author koryuPosted on Categories Magazine

Интервјуто е направено непосредно по добивањето на престижната
награда за соке Хатсуми од страна на јапонското царско семејство, а е
преземено од весникот „Токио Журнал“.
И
покрај бурната јапонска историја, исполнета со многу немири и војни,
нинџите многу умешно успеале да ги зачуваат своите вештини и методи на
борба. Денес, во земјата на изгрејсонцето, е многу лесно да пронајдете
мит, фолклор, стрипови, па дури и стари записи што се поврзани со
нинџите и нивните вештини. Меѓутоа, речиси е невозможно да се пронајде
нешто што ја опишува реалната историја на овие мистериозни воини.
Старите записи се испишани во кодови или со шифрирано писмо кое до
денешен ден претставува енигма за историчарите. Ова уште повеќе го
зајакнува стереотипот за тоа кои навистина биле нинџите и со што се
занимавале. Со текот на времето, луѓето забораваат дека историјата,
фолклорот и легендите имаат основа во реалноста.
Самото влегување во салата за вежбање на 34-от учител е искуство само по себе. Слики, фотографии, зелени татами и голем асортиман
на егзотични оружја. На централниот ѕид има малечки храмови кои се
посветени на предците на деветте нинџа вештини кои што учителот ги
наследил од својот учител. Тој е нинџа. Неговото име е д-р Масааки Хатсуми.  
Доктор по медицина во областа на местење коски, а истовремено мајстор
на коппоџутсу односно вештината за кршење на коски и напад на виталните
точки на човечкото тело. Тој е жив парадокс. Учителот е секогаш релаксиран и безгрижен, не е како волшебник кој
се расфрла со магии или како водник кои ги тренира своите луѓе да
загинат за некаква кауза. Тој е расположен и пријатен за муобет, а
понекогаш и комичен.
Нашата средба се случи во деновите
кога Хатсуми сенсеи доби признание од царската фамилија. Тоа е почит и
чест која им била укажана на помалку од 100 луѓе по завршувањето на
Втората светска војна. Царското семејство го има признаено д-р Хатсуми
како последен учител на нинџа традицијата и го смета за национално
богатство.
За Хатсуми е најважно да се живее едноставен живот. Тој нагласува дека
не треба прекумерно да се биде загрижен за историјата и традицијата. Вели дека во минатото правилата на нинџата биле едноставни. Еве некои од нив:
-Основна цел на нинџата е да се инфилтрира на окупираната територија и да собере
што повеќе информации за непријателот со цел да се изготви добра
стратегија, а потоа да се врати на своја територија без притоа да биде
забележан.
-Да се искористи природниот инстинкт за измама за да се преживее. Тоа се случува постојано и насекаде во биолошкиот свет.
-Нинџата секогаш треба да се бори за правда, за заштита на својата земја и на своето семејство.
-Нинџутсу користи итрина. Најдобро е најпрвин да се збуни непријателот.
-Таинственоста и лојалноста се прашања на живот или смрт. Предавството значи смрт за предавникот и за неговите најблиски.
-Нинџата не смее да убива, да повредува невини луѓе или да краде за лична корист и задоволство.
-Негување на своето здравје и на здравјето на своите најблиски е основна задача.
-Вежбање боречки вештини, но и проучување на вештините: свирење, сликање, поезија, пеење и танцување.
-Постојан
тренинг во областите на: ракување со оружје, невооружени боречки
методи, тактички анализи, методи на притаен влез во објекти, пливање,
импровизирање, заобиколување и извлекување на непријателски сили,
маскирање, хемија, метереологија и географија.
Во минатото овие правила биле од важност за преживување на нинџата и за неговата заедница,
а на некои од нив, воините на сенките се придржуваат и во денешното
модерно време. Се разбира, учениците денес не тренираат толку интезивно
како нивните претходници
од Ига и Кога. Дури и самата вештина денес е отворена за јавноста, но
важно е тоа што начинот на предавање од страна на многу учители е
речиси ист како и во средновековниот период.

ТЖ: Сенсеи, дали е вистина да сте единствениот вистински нинџутсу учител во светот?
МХ: Не, јас не сум последниот, тука се сите мои ученици (се смее)!
Буџинкан е овде и живее. Ова е важно сите да го разберат. Јас не сум
последниот, всушност мојот учител Такаматсу беше последниот активен
нинџа, а тој е починат.

 ТЖ: Зошто се одлучивте да бидете нинџа? Како преживеале толку многу самурајски стилови, а од друга страна, нинџутсу за малку ќе згаснел? Дали е сето тоа поради војните во Јапонската историја?
МХ: Не, не е поради војните. Тоа е поради долгиот период на мир, познат
како Едо. Тогаш вештините на нинџите повеќе не биле потребни. Нинџутсу
е борбена вештина корисна за војна и на боено поле. Тоа е вештина за
преживување. 

 ТЖ: Како трите нинџа школи од деветте нинџа вештини кои што денес ги водите го преживеале тој период на мир?
МХ: Благодарение на луѓето кои што навистина ги сакале и кои се грижеле
за вештините, а не на оние кои што живееле од нинџа вештините.
Тоа е природно, нели? Затоа и се одлучив да работам како народен лекар.
Не сакав да живеам од вештината. Навистина го сакам нинџутсу-то и
борбените вештини. Затоа се грижев за него и го пренесов и понатаму.
Битно е да се задржи овој сегмент од нашата култура за идните генерации
и за доброто на човештвото. Низ 900 години, нинџите ги имаат акумулирано и предадено
нивните искуства и лекции за животот и смрта, за тоа како да се
преживее и издржи. Јас сакам да ги заштитам овие богатства за идните
генерации, луѓето да ги разберат овие лекции и доколку би биле од
корист за нивните животи, јас би бил среќен.

 ТЖ: Значи не е добро да се предава нинџутсу или боречки вештини како нечиј извор за живеење или како професија?
МХ: Не, не, тоа е избор на поединецот. Јас така избрав. Не ми
претставува проблем. Важно е да се заштитат важните нешта, за општо
добро. Денес, оние на кои што им е важно да ги зачуваат овие толку
важни богатства, се повеќе се ретчат. Една од најубавите работи кај
човечкото суштество е способноста да се грижи и да сака, да сака да
заштити и способноста да може да заштити. На јапонски ова се вика
нингенсеи.

 ТЖ: Во што се разликува вашето Буџинкан Доџо од останатите денешни боречки вештини во светот?
МХ: Во тоа што не е ништо изменето во својата традиционална форма и не
е претворено во спорт. И во тоа, што, ние постојано се менуваме и
прилагодуваме. Во старите времиња оган се палело со кремен и челик.
Денес тоа се прави со запалка. Јас денес знам да употребам и пиштол и
пушка или било какво модерно оружје. Тоа ја прави мојата вештина
различна од другите.

 ТЖ: Дали имате изучувано други борбени вештини пред да го запознаете вашиот учител Такаматсу сенсеи?
МХ: Да, тоа беше начинот за да го запознам него.

ТЖ: Беше ли Такаматсу сенсеи познат во своето време?
МХ: Тој бил познат меѓу професионалната заедница на практикувачи на
борбените вештини. Имало многу силни и познати воини во тоа време, но
никој од нив не можел да се спореди со него. Можете да го наречете воин
над воините.

ТЖ: Дали Такаматсу сенсеи учествувал во Втората светска војна?
МХ: Не, тој бил десет години во Кина и во тие несигурни времиња многупати морал да се бори за својот живот. Три пати бил осудуван
на смртна казна, но очигледно успешно ја избегнувал секој пат.
Причината поради која не учествувал во војната е оштетеното ушно
тапанче при една тепачка во младоста кога бил нападнат од страна на
тројца разбојници. Поради повредата, не можел да биде војник.

 ТК: Дали заминал во Кина за да заработи пари?
МХ: Тој сменил многу работни места, а едно време бил и градежен работник.

 ТЖ: Некои факти говорат дека бил шпиун?
МХ: Шпиун, а? Хм? Како би го нарекле тоа, да размислам… да, се занимавал и со такви нешта. Па видите, тој бил пријател со последниот кинески цар и едно време дури го заштитувал.

 ТЖ: Денес имате многу ученици низ целиот свет, како гледате на тоа од аспект за иднината на вашата традиција?
МХ: Сите тие станаа добри луѓе! Многу од нив ја разбираат мојата
вештина. Поради тоа патував низ светот, предавајќи со години. Сакам
луѓето да ја разберат оваа вештина. Јас не отидов за да ја проширам
вештинава. Доволно беше само да им дадам шанса да видат што е вистинско
нинџутсу, а покрај тоа запознав навистина прекрасни луѓе. Иднината на
вештинате е во вистински раце. Денес сме моќна заедница.

 ТЖ: Ви честитам за наградата од Царската Фамилија!
МХ: Ви благодарам многу. Благодарен сум што бев награден со Кокусаи
Еијошо (награда за интернационално дело) и Шакаи Бунка Корошо (награда
за општествено и културно делување). Во период од педесет години по
завршувањето на војната, само 92-ца се имаат здобиено со вакво
признание.

 ТЖ: Дали на не-јапонските ученици им е дозволено изучување на вашата вештина во најдлабоките нивоа?
МХ: Нема проблем! За мене сите се исти! Немам граници! Но, учениците мора да имаат чисто срце или едноставно ќе „исчезнат“.
Зарем нинџутсу не е неверојатна работа? Луѓето со лошо срце едноставно
си заминуваат. Мојата вештина може да опстане само кај луѓе со добро
срце.

 ТЖ: Последново прашање не е директно поврзано со борбените вештини, но
што мислите за иднината на човештвото? Дали човештвото би било способно
да издржи и преживее во следните 1000 години? Нуклеарна војна? Хемиски
оружја? Загадување на планетата?
МХ: Тоа што треба човештвото да направи за да преживее е да се запознава  и исправа меѓусебно! Да си помогне меѓусебно, научно, во физиката,
па дури и во вештината на борење. Затоа јас често говорам дека мојата
сала за тренирање е место за забелешки и исправки. Важно е да се
поправиме еден со друг! Да си кажеме еден на друг „еј, тоа не е во ред!“.
Човештвото мора да научи да балансира. Да балансира со планетата.
Природата сама по себе е избалансирана. А за да се постигне тоа, треба
да си помогнеме едни на други, навистина ни треба трпение и толеранција.
Тоа е нинџутсу. Боречките вештини не подучуваат како да се
самозаштитиме, ни даваат виталност и духовно прочистување. Сите животни
во природата си имаат нивни начини за заштита. Човековите суштества
биле благословени со надмоќен интелект и доминираат во животинското
царство со вештините на војување. За да ја заштитиме нашата заедница,
семејството и себе си од опасност, не е потребно оправдување.
Човековите суштества се единствените кои одлучуваат да бидат послушни
или агресивни, но одлучувачки фактор треба секогаш да биде праведноста
и љубовта. Да се прекрши правилото на природата и да се упоребат
боречките вештини за здобивање слава или пари, може да не одведе во
самоуништување.

Превел: М.Белески

Author koryuPosted on Categories Magazine

Забелешка: Фумио
Манака шихан е еден од првите ученици на соке Масааки Хатсуми. Во 1996
година тој ја напушта организацијата на својот учител (Буџинкан) и
оснива своја, наречена Џиненкан. Иако, тој чекор е оценет како нечесен
и неправеден, сепак, мислењето дека Фумио Манака е еден од најдобрите
ученици на Хатсуми останува да важи до денес. Тој е најпознат по
неговите беспрекорни кихон (основни) техники.

Овој
текст е дел од неговите сеќавања за првата средба со својот учител
Хатсуми, објавени во едно американско списание за боречки вештини.

 Први чекори

Иако градот Нода во областа Чиба го нарекува „мој дом“, Фумио Манака е роден во соседната област Ибараки
на 14 декември 1945 година. Неговото семејство се преселило во Нода
кога тој бил доволно возрасен за да започне основно училиште. Тогаш почнал да изучува џудо, на 12-годишна возраст.

“Кога почнував, само сакав да бидам посилен”, се сеќава Манака сенсеи. Тој имал желба да бисе силен, бидејки како дете бил прилично слаб. Се сеќава дека бил носен по доктори практично на секои два дена, се до 10-годишна возраст, бидејќи имал слаб имун систем и како резултат на тоа бил
многу болежлив. Неговите родители биле толку загрижени за неговата
состојба што ретко му дозволувале да излегува од дома. Тој конечно
одлучил дека единствениот начин за да го подобри здравјето бил да се зајакне себеси, па затоа, против вољата на родителите, почнал да тренира пливање и џудо. Другата мотивација за тренирање боречки вештини била слична како и меѓу момчињата на негова возраст,  “Не сакав да изгубам, ако се затекнам во борба”.

За
време на втората година од тренирање џудо тој освоил прво место во
индивидуален натпревар на регионалниот младински турнир  меѓу средните
училишта во северна Чиба. Масааки Хатсуми, сеикотсу практичар (нешто помеѓу остеопат и киропрактичар), исто така од Нода, бил специјален гостин на настанот. Кога младиот Манака отишол да ја прими наградата, бил претставен на човекот кој ќе го смени текот на неговиот живот.

“Директорот на одборот за образование ми го даде сертификатот за наградата и покажа кон Хатсуми сенсеи, кој седеше до него, со коментар дека тој е нинџа ”, се сеќава Манака сенсеи. “Кога го слушнав зборот нинџа, можев само да го поврзам со Сарутоби Сасуке (јапонски нинџа јунак) од стриповите. Тоа толку ми звучеше супер!”

Господинот Хатсуми го поканил младиот Манака да се приклучи на неговите часови. “Хатсуми сенсеи
ми препорача да го пробам тоа”, се сеќава Манака, “и бев убеден дека
тоа ќе ме направи појак отколку што ќе ме направи џудото”.
Тој ја прифатил понудата и следниот ден се појавил во домот на Хатсуми, кој служел и како негова сеикотсу канцеларија.

Тоа што Хатсуми не го знаел во моментот кога ја дал понудата било дека младиот Манака имал само 14 години. Кога го дознал тоа, го советувал момчето да почека барем уште една година. Без никаков страв младиот Манака рекол, “Јас го поминав сиот овој пат за да Ве
видам, зошто не ми покажеш само малку денеска?” И така, тој започнал да
тренира нинџутсу. Тинејџерот бил толку сигурен дека тоа е тоа што го барал, па затоа се откажал од џудото кратко време потоа.
”Јас бев на средината од моите адолесцентни години”, се сеќава Манака сенсеи, ”кога сакав да се бунтувам против се што возрасните ми наредуваа да правам. Како и да е, сенсеи Хатсуми беше толку различен од другите возрасни. Тој не беше строг или најсточив околу било што. Јас сакав да бидам како него. Сакав да имам такво отворено и приемчиво срце”.

“Искреноста и отвореноста на Хатсуми сенсеи беа инспиративни”, се сеќава Манака… „но самото тренирање не претставуваше забава воопшто, затоа што, се што правев, беше учење техники”. Тој се сеќава како првите две и пол години од неговото учење ги поминал вежбајќи само удирање со раце и нозе, паѓање и други нинџа вештини. Тоа било се што му било потребно за да може да тренира заедно со Хатсуми сенсеи и неговите 5 или 6 пријатели, кои тренирале со него во тоа време. “Во почетокот”, кажува Манака сенсеи, “Јас бев само жртвено јагне за нивните експерименти”.

Тој се сеќава како тренирал во соба од куќата на Хатсуми сенсеи која што била не поголема од 6 татами (сламени душеци). “Ќе го тргневме мебелот и неговата маса за прегледи на страна за да направиме простор, така што, имавме малку вреден простор за тренирање. Кога мојот укеми беше сиромашен,
бев фрлан во аглите со маси и други нешта”. Како последица на тоа,
неговата способност да прима техники и тешки падови многу брзо се
подобрила.

Со тек на време пријателите на Хатсуми си заминале еден по еден, оставајќи го младиот Манака како постар ученик. Наскоро му се приклучиле други,  вклучувајќи ги Тсунехиса (сега Шото) Танемура, Тетсуџи Ишизука, Хидео Сено и Коичи Огури. Заедно со Манака сенсеи, овие господа го формирале јадрото околу кое Хатсуми сенсеи го изградил Буџинкан Доџо. Тие петмина биле првите и избраните ученици на Хатсуми на кои им било дозволено засебно да ги проучуваат специфичните рју-ха (стари школи) од кои што денес е направена синкретичната уметност-Буџинкан Будо Таиџутсу.
За време на неговите сениорски години во средното училиште, уште еден клучен настан се случил во животот на Манака сенсеи. “Причината поради која што се пријавив во војска е интересна приказна. Едно момче, кое седеше до мене за време на мојата последна година во средното училиште, ме праша дали сакам да го полагам приемниот испит на Воената академијата. Студирањето таму беше бесплатно, па така решив да се обидам. На крајот јас положив, а момчето кое ми го даде предлогот падна на испитот. Кога дојде време за упис на факултет, најпрвин полагав на другите универзитетите на кои што сакав да одам, меѓутоа, не положив ниту еден испит. Така, решив да се приклучам на Воената академија.”

„Наредникот (во тоа време Американец), беше заинтерерсиран за јапонските боречки вештини“. И покрај тоа што Манака сенсеи му покажал неколку нинџутсу кати, искусниот војник останал неубеден и воздржан. Еден ден Манака му подал краток дрвен меч и му рекол да го нападне како што сака.
“Јас ја употребив стратегијата Дозволи да те повредат малку за да ги
повредиш многу. И додека се скратуваше растојанието меѓу нас, јас ја поставив мојата рака во неговиот простор. Многу брзо, со малку движење, тој тргна да ја пресече.” Манака сенсеи
го игнорирал мечот, ја повлекол назад својата лева рака и го клоцнал
војникот, толку моќно што наредникот бил соборен на земја. “Тоа беше
толку умешно сторено, што дури и јас се изненадив. Тогаш го запрашав, сакаш ли да го направиш тоа повторно?, а тој одговори, нема потреба“. Манака сенсеи почуствувал дека од тогаш, американскиот војник почнал да ги цени јапонските борбени вештини. “Од тој ден,
неговиот став комплетно се смени и тој ми се обраќаше со Господине.
Јас секако продолжив да комуницирам со него како и порано, со
почитување и симпатии“. Двајцата војници станале добри пријатели.
“Уживав учејќи го како да фрла шурикени, а за возврат, од него учев фрлање ножеви на американски начин.”

Манака сенсеи верува дека неговите години на традиционално тренирање, во кое бил воведен од Хатсуми сенсеи, а кое
нема натпреварувачки аспекти и не ја пренагласуваат атлетската
способност, големина или брзина, ја формирале основата на неговото
сегашно движење, начин на мислење и постоење. “Таиџутсу беше
најголемиот фактор во изградбата на мојата личност”, вели Манака сенсеи. “Сега, будото стана дел од ритамот на мојот живот.”

Со тоа што бил прекомандуван на секои 2-3 години, било отежнато редовното тренирање под директно водство на Хатсуми сенсеи.
“Тоа го надоместував правејќи домашни соло тренинзи со веќе научените
работи”, вели Манака. Тој внимателно истражувал и предано работел на
сите техники што ги научил, во најситни детали. Правел склекови на палците и на зглобовите на прстите, со цел да ги оддржува во кондиција дланките и рацете за удирачките техники кои ги учел од Хатсуми сенсеи. Работел и да ги усоврши техниките со оружје, кои ги учел за време на неговите патувања во Нода, што вклучувало се: од јапонски меч, до ханбо (дрвен стап од 90 см.), јари (копје), но и специјализирани оружја како што е кјокетсу шоге (нож со кука закачен за метален прстен со јаже). Тој запишувал многу белешки и претерувал со читање текстови поврзани со нинџутсу. Исто така, Манака спарингувал и тренирал со практиканти на други боречки вештини.

Денес,
Фумио Манака се присетува на првата реална борбена ситуација, за које
вели, направила да ја разбере суштината на ма-аи (тајминг и дистанца). „Се сеќавам, кога се соочив со еден многу добар каратиста. Заземавме дистанца, но како што се доближувавме, воздушниот притисок како да не спречи да дојдеме поблиску. Тоа е она што се нарекува ма-аи. Тоа е
искуство кое не може да се почувствува при регуларен тренинг. Кога
двајца луѓе ќе се соочат на тој начин, тие се како две кучиња кои ржат
и лаат едно на друго, при што, никој не го прави првиот потег“.

Иако,
Манака сенсеи денес е канчо (старешина) на своја организација за
боречки вештини, тој секогаш со гордост истакнува дека се што научил е
благодарение на Масааки Хатсуми сенсеи.  

Превела: Б. Груневска

Author koryuPosted on Categories Magazine

Саншин но ката доаѓа во Буџинкан од школата Гјокко рју Кошиџутсу. Во боречките вештини таа е позната и под следните имиња:

        Шо шин гокеи гогјо но Ката
        Сошин го Гата
        Гако но Гата
        Гошин но Ката
        Саншин но Тсуки

Која е важноста на Саншин но Ката?
Важноста
се состои во тоа што во неа се содржани основите на целото наше Дакен
Таиџутсу. Движењата се многу повеќе нагласени отколку во Кихон Хаппо.
Нозете и колената се користат повеќе и со свиткување на колената се
спушта целото тело. Основен принцип на катите е “Кен Таи Ичи Џо”
(Телото, умот и оружјето се едно). Кога се изведуваат во Шо шин гокеи
гогјо но Ката, се работат со големи кружни движења и повеќе наликуваат
на вежба отколку на борбена форма, додека Саншин но Ката е борбена
техника.

 Која е симболиката на природните елементи во Саншин но Ката?
Чи но Ката (Земја)
го претставува најприродниот начин на удирање со осцилирачко движење.
Ова е слично на движењето на рацете кога се движиме (шетаме). Исто
така, Чи но Ката е најстабилната форма на нашето Таиџутсу (земјата е
најстабилна форма во природата). Тоа значи дека кога ја изведуваме оваа
ката, треба да имаме чуство дека нашето камае е цврсто и неподвижно
како планина (земја). Ударот кој доаѓа од долу, ја собира земјата и ја
фрла кон противникот.
Суи но Ката (Вода) и Ка но Ката (Оган), се смртоносни удари во вратот. Дланката свртена нагоре (Омоте Шутоучи) во Суи
ги фаќа дождовните капки коишто паѓаат од небото кон земјата. Со
попречувањето на водата да стигне до земјата, таа ќе стане сува и
мртва. Меѓутоа, со спречувањето (фаќањето) на капките да паднат врз
огнот, ја засилуваме неговата моќ. Тоа е интеракција помеѓу природните
елементи. Во оваа ката ја менуваме својата положба и ја приспособуваме
кон движењето на напаѓачот, исто, како што водата ја менува својата
форма според релјефот.
Ка (Оган) е светлина. Раката свртена надолу (Ура Шутоучи)
го чува огнот да не се изгаси. Без светлина нема живот. Но оганот може
лесно да убие. Оваа ката е експлозивна и агресивна и уништува се пред
себе како и пожарот.
Фу но Ката (Ветер), користи Шито Кен (Бошикен),
што значи бодеж со палецот (Ши на Јапонски, исто така, значи и смрт) и
удира во харата (долниот дел од стомакот). Со тоа го сопира животот
уште пред да започне. Додека удирате, се движите лесно и го менувате
правецот како ветерот.
Ку но ката (Празнина)
ги содржи елементите на сите претходни ката. Ку е ништавило. Празнината
во средината на дрвеното тркало е најважен елемент за колата да се
движи. Таму завршуваат сите попречни штици кои го држат тркалото
компкатно. Но без празнината во средина, нема движење напред (напредок).
Саншин
но Ката во минатото се кажувала само на најверните ученици и била дел
од тајното учење Хиден (Хиден – тајна трансмисија) на Гјокко Рју.
сенсеи И.Д.
(Напомена:
Во текстот „давам“ мал дел од тоа што сум успеал да го научам во текот
на 19-годишното вежбање на Саншин но Ката и Гјокко рју како дел од
Буџинкан Будо Таиџутсу. Тоа е начинот на кој што јас ја гледам оваа
ката. Секој што не се согласува со мојот начин, секако, треба да си
„пронајде“ свој.)