Во услови на вонредна кризна состојба прогласена од страна на Владата
на Република Македонија, настаната поради енормно високите температури
во државава, членовите на Буџинкан Македонија успешно го завршија
семинарот на тема „Преживување“.
За жал, тројца кандидати се откажаа и го напуштија кампот предвреме
поради неподносливата жед која беше предизвикана од дозволените две
матарки вода во текот на првите 24 часа.
Логорот беше подигнат на местото викано „Смкнено“ на ридот „Лачуга“
односно на место без никакви сенки и дрвја, туку само голи карпи и
камења.
Двата дена беа исполнети со постојано уредување на кампот и вежбање на
нашата вештина. Слободно време не беше дозволено, а исто така, беше
забрането седнување на земја. Единствен одмор за двата дена беа
дозволените три часа спиење, кои и не беа искористени на најдобар
начин, поради необичните звуци кои доаѓаа од дувлото на лисицата
сместено во наша близина, а кое го откривме дури следниот ден. Во текот
на ноќта, стражарски групи го чуваа логорот, така што се помина во
најдобар ред.
Следниот ден беше уште потежок бидејќи температурата порасна за уште
некој степен (според термометарот 45 целзиусови), а водата беше
ограничена на само една матарка по човек (односно по нинџа :).
Истовремено, тренингот и уредувањето на кампот си продолжија со речиси
исто темпо.
Во текот на двата дена, нашите членови имаа можност да се запознат (или
усовршат) со вештините на користење на лак и стрела, фукија, шурикени и
меч, но се вежбаше и Интон Џутсу (вештина на невидливост и
камуфлирање), користење на петте природни елементи, техники на бешумно
движење, изострување на шестото сетило (харагеи), разни видови
медитации итн.
Единствена храна за време на целиот семинар беше по едно мало рипче
уловено со раце во блиската (пресушена) река, по четири речни школки
(само се џвакаа, а не се голтаа), по еден компир и по една пиперка
(„позајмени„ од една селска бавча-се извинуваме поради тоа и ветуваме
дека ќе надокнадиме) и по една рака пуканки (исто така „позајмени„).
По завршувањето на кампот, дехидрирани и изнемоштени се спуштивме до
пресушената река, во која ги допивме преостанатите неколку вирови полни
со ларви и црви.
Се на се, водачот на Буџинкан Македонија беше крајно задоволен од
своите ученици (и од себе самиот), затоа што, како што и самиот призна
на крајот, и тој го дал својот максимум.
Голем поздрав до учениците (јунаците) на Буџинкан Македонија од
скопското и битолското доџо: Александар, Марјан Н., Зоки, Марко, Роберт
и Милан, кои успешно го завршија семинарот, со песната „Се гледаме на
микробиологија“ :), а на останатите наши другари од доџото им
посакуваме следната година повторно да се пријават на „Преживување“ и
успешно да го поминат тестот (макар и фатиле глисти во цревата).
П.С. Колаж фотки во „Семинари“ и во „Фото галерија“.